Nicaragua,

Tsja, wat valt er na zoveel maanden in Nicaragua nog voor bijzonders te vertellen :)

Ik heb mijn leventje, wat momenteel weinig tot niet spectaculair is.
Voor degene die het nog niet weten, momenteel werk ik in een hostel, 5 ochtenden per week. Wat over niet al te lange tijd wel wat meer wordt, gezien de zomer en het hoogseizoen eraan komen. En ik moet zeggen dat het me prima bevalt :)
Helaas gaat mijn Nederlandse taal wel heel erg achter uit, (schrijven), maar mijn Spaans wordt steeds beter! Hihi, daar ben ik wel heel blij mee. En tsja, het Engels hangt er een beetje tussen in. Maar de clienten in het hostel begrijpen me, de Nicaraguanen begrijpen me over het algemeen, dus veel heb ik niet te klagen ;)

Sinds 6 September zijn Marvin en ik de trotse eigenaren van JB, een ondeugd, een puppy van nu ongeveer 4 maanden oud. Heerlijk zo’n beestje in huis dat loopt te klieren met de katten, slippers overal heen sleept, en al zijn speeltjes binnen no time kapot heeft. Maar blij dat ie een grote Patio heeft om in rond te rennen :)

Ook al mis ik zelf de urenlange boswandelingen wel, hihi. Elke dag naar hetzelfde park is ook niet bepaald leuk, haha.
Ok, Ik weet echt even niet meer wat te vertellen, dus maar ff wat kleine dingetjes die mij zijn opgevallen en die ik mooi, leuk of stom vind :)

- Toen Marvin voor het eerst mijn Electrische tandenborstel zag (jaja blijf een Nederlandse hihi) verklaarde hij mij voor gek. Na een tijdje werd hij blijkbaar toch te nieuwsgierig en merkte ik ineens dat hij hem ook ging gebruiken (had extra opzetborstels mee, jaja). Nu een paar maanden later, gebruikt hij hem zelfs meer dan dat ik doe, haha.

- In Nicaragua is het heel normaal dat mensen hun spullen huis aan huis, of in de straat verkopen. Vaak gebeurt dat op de volgende manier; Vrouwen (meestal) hebben een karretje wat ze voorzich uit drukken, vol met etenswaar, tortilla, bonen, fruit, groenten, noem maar op, het is maar net wat zij maken/verbouwen. Lopende door de straten, schreeuwen zij dan wat zij verkopen. Tortilaaaaaaaaaaaaaa, Papayaaaaaaaaaa, en je hoort ze vaak al van verre aankomen.
Nu iets waar Marvin en ik maanden lang ons hoofd over gebroken hebben. Elke ochtend tussen 7 en 8 fietst er een vrouw met een karretje door ons blok. We horen haar al van verre aankomen, maar maanden lang wisten we niet wat ze riep en daardoor niet wat ze verkocht. Na, ik denk 3 maanden, dat zij elke dag, op dezelfde tijd langskwam, kwamen we er eindelijk achter (doordat marvin op straat ging staan kijken). Ze roept met een rare harde stem PAAAAAAAN, el PAN!!! Pan, is dus het Spaanse woord voor brood. Na maanden van luisteren en ons afvragen kwamen we er dus eindelijk achter dat ze brood verkoopt, en toen was Marvin blij, want hij zegt dat het lekker brood is :P

- Iets wat ik mooi vind om te zien, wat mij raakt, ook al is het geen leuk onderwerp. Het overlijden van iemand.
Als er iemand is overladen, gaat er een auto door de buurt, of die door heel de stad gaat weet ik niet, maar wel het grootste gedeelte van waar diegene woonde. Deze auto heeft een grote luidspreker op de auto, en er wordt omgeroepen wie er is overleden, alle namen worden stuk voor stuk genoemd van de familie (en dat zijn er veel). Er wordt dan omgeroepen om bij een te komen op de herdenkingsdienst die dezelfde avond nog word gehouden in het huis van de overledene. En dat vind ik nou het mooie, er zijn altijd ontzettend veel mensen die even langskomen. Straten zijn vaak afgesloten, omdat er stoelen op de straat staan waar alle mensen kunnen zitten. Er wordt koffie en brood geserveerd. En de volgende dag is dan vaak de begravenis. Waar dan ook weer een heleboel mensen achter de kist aanlopen. En dat is wat ik nou zo mooi vind, ook al is het een vage kennis, een buurman waar ze ooit naast gewoond hebben, of ze gaan naar de herdenkingsdienst of ze gaan naar de dienst in de kerk. Mooi om te zien dat er altijd met zoveel afscheid genomen wordt van iemand. Ook al is het helemaal niet leuk dat iemand overlijdt, ik vind het mooi om te zien, letterlijk te zien dat er hier zoveel mensen de tijd nemen om de familie te steunen, of om afscheid te nemen van de overledene. In Nederland zie je dat vaak niet. Je weet dat het wel gebeurd, maar het is eigenlijk allemaal achter gesloten deuren. Dat is iets wat me de afgelopen maanden wel erg is opgevallen.

- Tsja, wat eigenlijk nog meer, ff denken. Owjaaaa, Marvin heeft nu natuurlijk al een aantal maanden zijn Barberia (mannen kapsalon) in huis, en het loopt aardig. Wat ik dan natuurlijk weer mooi vind om te zien, is dat het bijna altijd de vaders zijn die met hun zoontjes komen om het haar van de kinderen te laten knippen :)

Ok, volgens mij ben ik nu wel klaar, hebben jullie weer even wat te lezen.. Mochten er wat rare spaanse woorden in staan, mijn excuses, hebt het getypt op een nicaraguaanse PC, die dus af en toe mijn Nederlandse woorden veranderd naar het Spaans, hihi.

Groetjes,

En tot snel!!!! :)