UPDATE

Even een update;

1; Eigen huisje in Leon
2; Nicaraguaans Project Guardabarranco
3; Vorderingen mijn project
4; Prive, jaja.

Oke, ik wilde eigenlijk per punt gaan vertellen, maar volgens mij is dat niet echt mogelijk, gezien veel dingen in elkaar overlopen. Dus ik ga maar gewoon beginnen bij het begin. Zo ongeveer.

De meesten weten het wel, maar sinds januari dit jaar, ben ik samen met een hele lieve man. Ik heb hem in 2013 leren kennen, zijn een tijdje samen geweest, maar uiteindelijk werkte het, op dat moment niet, om verschillende redenen. Wel hebben we op een of andere manier altijd contact gehouden. En in Januari dit jaar, kwam ik hem weer tegen op straat, en de vlinders vlogen weer in het rond. Met als resultaat dat we nu al een aantal maanden ‘serieus’ bij elkaar zijn, en ik wel kan zeggen dat ik hopeloos verliefd ben. Tsja, het moest er eens van komen he, haha. Maar goed, we woonden dus ‘samen’ in een huis met 8 personen, 1 halve vieze keuken, vies toilet, en voornamelijk feestgangers die wel van een drankje houden.

Nu had ik daar de laatste keer in Nicaragua geen problemen mee, en feestte ik gezellig mee. Maar om de een of andere reden, ben ik niet meer zo’n feestganger. Zal het ouderdom zijn? ;) Tsja geen idee, tuurlijk drink ik zo nu en dan een drankje mee. Maar elke avond, echt elke avond drinken en op stap, nee dankje. Dus na twee maanden in dat huis, was ik kapot. Geen privacy, privacy waar ik juist erg op gesteld ben, de badkamer en keuken moeten delen met 8/9/10 mensen, + dat ze ook nog eens aan onze kamer kant aan het bouwen waren, waardoor er elke dag opnieuw ‘vreemde’ mensen liepen. En nu kun je wel denken. Ja? Dat valt toch wel mee? Nee, sorry, dat valt niet mee. De huizen zijn erg open, boven in de muren zitten speciale betonnen blokken met gaten zodat de warmte een beetje naar buiten kan. Dus, nee, zelfs binnen met de deuren gesloten, heb je weinig privacy. Dan komt de muziek van de feestgangers naar binnen, want ja, muziek staat altijd op vol volumen. Of de stemmen van de mensen buiten of in andere kamers, o, en het lawaai van boormachines, hamers etc etc. En ja, dat breekt je op. Of in ieder geval, dat brak mij grotendeels op.

En toen ik op een donderdag net de beslissing had genomen om in Leon een huisje te gaan zoeken, kreeg ik op vrijdagochtend een vriendschapsverzoek op facebook van iemand die ik niet kende. Die heb ik geaccepteerd, en ja hoor, nog diezelfde vrijdag komt er op die facebookpagina een huisje voorbij, klein huisje, 2 slaapkamers, woonkamer, keuken, badkamer en een hele grote tuin. Voor maar $120 per maand. Ik heb natuurlijk gelijk gereageerd en de volgende dag ging ik samen met Marvin (mijn vriend) al kijken. Ze waren nog aan het verbouwen, maar het was eigenlijk precies wat ik zocht. Qua prijs, qua grote, qua ligging in Leon. Alles was perfect. En dus, een week later was het contract getekend :)

Enige nadeel is alleen wel het financiële gebied. Huur had ik niet ingecalculeerd toen ik vertrok vanuit Nederland, gezien ik hier in Nicaragua gratis kon wonen, en ook nog een salaris had. Dus dat geeft af en toe nog wel wat stress. Maar goed, hopen dat alles goed blijft gaan. Zo niet, dan zien jullie me wel weer in Nederland.

Nu woon ik dus in een heel mooi (nog een beetje kaal) huisje, en ben ik helemaal gelukkig en verliefd. Ik kan me nu hele dagen bezig houden voor de stichting. En ondanks dat het voor mijn gevoel nog errrug langzaam gaat, ik wil graag dingen dóen, gaan we wel stapje voor stapje wat vooruit.

Ik ga elke week een middagje naar het Nicaraguaanse Project Guardabarranco. Een project voor kinderen en volwassen met een beperking. Vroeger toen ze nog gesteund werden door De kinderpostzegels vanuit Nederland, was het project veel groter, hadden ze een locatie, de vrijwilligers kregen een vergoeding, en konden ze hele dagen kinderen/volwassenen opvangen, lessen geven, en helpen aan ’baantjes’.

Nu ze van Kinderpostzegels gestopt zijn met steunen van dit project, worden ze gesteund door het Liliane Fonds, erg goed natuurlijk, maar helaas krijgen ze nu wel minder geld. Geen vergoeding meer voor de begeleiders, dus die moesten een baan zoeken. Waardoor ze nu de mensen nog maar 3 dagdelen per week op kunnen vangen. Erg jammer, maar ze doen wat ze kunnen, en ze doen het met liefde.
Ik kijk hier elke week met een groep volwassenen mee die voornamelijk een geestelijke achterstand hebben. Een erg leuke groep van 6. Die elke woensdagmiddag iets gaat oefenen voor in de keuken, het maken van fruitshakes, of gefrituurde tortilla met kaas en salade, of een fruit salade, ze leren stapje voor stapje hoe zo hygiënisch mogelijk te handelen. Erg leuk om te zien, en het contact met hen wordt elke week sterker.

Toen Lobke en ik de plannen van de stichting voorlegde aan dit project, en aan deze mensen, waren ze vanaf het begin enthousiast. We hebben met verschillende ouders gesproken, en die hebben ons best moeilijke vragen gesteld, maar aan het eind was iedereen nog steeds enthousiast, en nu praten deze 6 mensen met regelmaat over het werk wat ze gaan doen en krijgen in de lunchroom van onze stichting. Als ik ze daar over hoor praten, dan slaat mijn hart even over. Mijn grootste angst in Nederland was, het niet kunnen vinden van de mensen met een beperking. Maar die heb ik nu dus al gevonden, en ze zijn ook nog eens ontzettend geïnteresseerd!!!!

Dat is dus al 1 duidelijke vordering. Nu hebben we inmiddels ook zicht op nummer 2. De locatie. Ik heb een hele mooie locatie gevonden. Goedkoop & Klaar om ingericht te worden als lunchroom. Dicht bij het centrum, maar helaas mist nog het geld, dus daar zijn we nu hard mee bezig, en dan hoop ik maar, dat het huis nog ff leeg blijft staan voor mij.
Maar goed, wil je op de hoogte gehouden worden betreft vorderingen van de stichting, volg ons dan op de website, facebook, twitter of instagram ;)

www.andersdangemiddeld.nl
www.facebook.com/stichtingandersdangemiddeld
Twitter; AdGNicaragua
Instagram; Stichting_ADG

En tsja, wat kan ik nog meer vertellen. Ik voel me goed, soms even wat minder als het niet loopt zoals ik wil met het project, maar meestal voel ik me goed. Ik vind het heeeeerlijk om een plekje voor mezelf te hebben.

Heimwee heb ik niet, af en toe komt er een keer een momentje voorbij dat ik het mis om met onze lieve hond in het bos te wandelen. Of iets samen te doen met die lieve paps en mams, een avondje kletsen met die lieve Féline, of filmavondjes doen met Eva. Zelfs mis ik af en toe de collega’s en bewoners van In de Goorn, moet toegeven dat ik het er het laatste jaar toch wel heel erg naar mijn zin heb gehad.
Af en toe mis ik ook die 4 ondeugende deugnieten uit Valthermond, en het kletsen bij een kop thee met Marloes. En natuurlijk mis ik het volleybal, de paar maanden die ik in Coevorden bij Vonk heb gespeeld, zijn onbetaalbaar. Wat een lief team heb ik leren kennen daar.

En het lijkt nu misschien heel triest, heel verdrietig deze opsomming, maar het zijn vooral hele waardevolle herinneringen die ik met me mee draag, waar ik heel erg dankbaar voor ben, dat ik ze heb.
Ik ben gelukkig hier, ik zit hier op mijn plek, en ondanks dat het financieel wel spannend wordt, zal ik er alles aan doen zodat ik kan blijven. Ik ben dan ook erg benieuwd wie de eerste zal zijn die me zal komen opzoeken, hihi. Want ja, ik verwacht natuurlijk wel dat er een aantal mensen zijn die me komen bezoeken ;)

Liefsss en dikke kus,