Update

Nicaragua,

Een land in Centraal Amerika. Een land compleet verschillend dan Nederland. Anders met haar cultuur, Anders met haar natuur.. Dat is natuurlijk te verwachten gezien het een ontwikkelingsland is, voor ons Nederlanders aan de andere kant van de wereld. Ik kom nu al jaarlijks in León sinds 2010. En ondanks dat ik aan veel dingen wel al ‘gewend’ ben, zijn er nog altijd veel dingen die ik moeilijk blijf vinden, lastig te accepteren, of zelfs nog nooit eerder gezien had tot nu, dit jaar.

Nicaragua is een mooi land, ik hou er van, ik voel me er thuis. Maar net als Nederland heeft het zijn min punten. Eén van de dingen die ik erg lastig te accepteren vind, is hoe mannen met vrouwen omgaan. Het fluiten, het aanspreken. En het hand in hand lopen met Marvin maakt dan geen enkel verschil. Stel je voor dat je naar de supermarkt loopt, een kleine 2 blokken lopen. Misschien net een kilometer. Kom dagelijks door deze straat, gezien ik er woon. En elke dag is hetzelfde verhaal, of eigenlijk hetzelfde gefluit en hetzelfde geroep van dezelfde mannen. Erg vermoeiend, en er komt een moment dat ik een keer uit mijn slof schiet.

Daarnaast blijf ik versteld staan van het lokale ziekenhuis hier in León. Ik heb een maandje gewerkt op een plaats die precies tegenover de ‘spoedeisende hulp’ zat. Dus kon heel mooi mensen kijken zeg maar.
Zie je dat een man in een rolstoel naar buiten wordt begeleid. Eenmaal buiten lijkt die man rare stuiptrekkingen oid te hebben. Hij ligt compleet (achterover) dubbelgevouwen in de rolstoel. Wordt er vervolgens uit getild en op een karton op de stoep gelegd. Daar ligt hij vervolgens de rest van de middag. Met stuiptrekkingen en af en toe een gil. Heeft een nieuwe pleister op 1 van zijn armen, dus hij is wel bij een dokter geweest in het ziekenhuis. Hij lijkt dronken of high van de drugs te zijn. Of misschien wel beide. En hier in Nicaragua word je dan in beide gevallen niet geholpen. Ja, pas als je nuchter bent, dan kan je weer terug komen zeg maar.

Maar goed, deze man lag er dus de hele middag. Hoor ik vervolgens de volgende dag van collega’s, dat hij die afgelopen nacht rond 2 uur, is overleden, een overdosis drugs. Voor de ingang van de spoedeisende hulp. Ongelofelijk. En dan komt bij mij de vraag. Wie heeft die overdosis veroorzaakt, was hij alleen high en heeft hij iets ingespoten gekregen in het ziekenhuis (gezien de nieuwe pleister) waardoor die overdosis ontstond, of had hij inderdaad al een overdosis en hebben zij hem gewoon dood laten gaan voor het ziekenhuis? Ik heb geen idee, maar ik vind het beide ongelofelijk. En lastig te accepteren.

Daarnaast kwam er een ambulance, of nou ja soort van. Het was een pick up truck met het dak en de zijkanten van zeil zeg maar. Alles open, weinig bescherming. Stappen 3 mannen uit, compleet gehuld in pakken, haar netjes, mondkapjes, alles wat je zou verwachten bij besmettelijke ziekten. Tillen vervolgens doodleuk de man op de brandcard uit de pick up, die patiënt, zonder enige bescherming. En ze dragen hem zo een overvolle spoedeisende hulp in.
De normale ambulances en doktoren hebben allemaal gewone kleren, en gewone gesloten ambulances. Geen idee wat dit te betekenen had, maar het leek heel erg raar, en tegenstrijdig. Als je begrijpt wat ik bedoel ;)

Maar goed, op dat soort momenten sta je wel weer even met beide voeten op de grond, en ben je dankbaar voor alles wat je hebt, en wat je hebt geleerd en gezien in je leven.

Oh, wacht, nog een klein minpuntje. Schorpioenen!!!!!
Heb ze vaak genoeg gezien, soms was ik erbij als ze iemand hadden geprikt. En tot vandaag, nooit de kans gehad om zelf een keer echt persoonlijk kennis te maken met de schorpioen.
Maar vandaag was dus de dag. Ik wilde gaan douchen, en wanneer ik in de badkamer de handdoek om me heen sla om vervolgens naar de badkamer te gaan lopen. Voel ik iets licht prikken op mijn rechterheup. Alsof er een beestje onder de handdoek zit zeg maar. Niet pijnlijk, wel vervelend. Dus wil krabben, en op het moment dat ik denk door de handdoek heen mijn heup te raken, voel ik een enorme pijn in mijn vinger. En op het zelfde moment kijk ik naar beneden en zie ik een joekel van een schorpioen. Ik in paniek, met pijn, gillend, en schreeuwend, springend naar de keuken. Handdoek laten vallen, Marvin half in paniek. Ik andere handdoek gepakt , nog trillend van schrik en pijn, is Marvin inmiddels op jacht naar de schorpioen en slaat hem vervolgens dood. Bah wat was die groot. De schorpioenen die ik tot nu toe had gezien, waren zo groot als een halve duim. Klein dus. Deze was ongeveer een middelvinger lang, bah… en pijn dat zo’n steek doet. Getsiederrie. Maar goed, weer een ervaring rijker hihi. En weer wat geleerd. Nog beter mijn spullen controleren als ik wat wil pakken, hihi.

Maar goed, we hebben het overleefd. Mijn vinger tintelt nog een beetje, maar ik kan hem weer bewegen en normaal typen.

Zo, nu dan even wat positieve dingen. Want ik wil niet de indrukken wekken dat ik het helemaal niet naar mijn zin heb ;)

Officieel gezien is het regenseizoen nu. Maar veel regen hebben we nog niet gezien. Nou ja, wij hier in León niet, in andere delen van Nicaragua heeft het wel al meer geregend. Nu vind ik regen natuurlijk niet zo erg, het is goed voor de planten, goed voor de natuur, goed voor de boeren etc etc. Maar niet goed voor de was, met regen blijft alles vochtig, je kunt dus eigenlijk niet je kleren wassen. Erg vervelend. Maar dat kan ik nu natuurlijk wel, gezien het gewoon lekker warm is, en de zon vaak schijnt. Plus dat ik gewoon nog lekker aan mijn kleurtje kan werken in het mooie zonnetje hihi :). Voor mij is het dus een uitstekend regenseizoen ;)

Daarnaast geniet ik heel erg van het samenwonen met Marvin, van het hebben van een eigen plekje en mijn 2 deugnieten van katten.

Nicaragua is een mooi land, met mooie mensen, mooie natuur en een mooie cultuur. Waar het leven relaxed is, en de mensen al blij zijn met kleine dingen. Waar mensen altijd in zijn voor een feestje en waar het geen probleem is als je net even wat te laat komt. Veel mensen zijn arm, veel mensen hebben weinig. Maar vaak hebben ze elkaar. En daar zijn ze al heel blij mee. Complete families wonen samen. Opa/oma met kinderen en schoonzonen/dochters en kleinkinderen. Laatst zei ik nog tegen Marvin, toen we bij een huisje langsliepen waar een oud vrouwtje buiten zat, samen met een jongere vrouw en een klein kindje. Ik zei tegen Marvin, ik hoop dat ik als ik die leeftijd heb, ook zo mag leven, dicht bij familie en vrienden. Misschien niet in het zelfde huis (weinig privacy, kan ik niet zo goed tegen hihi), maar wel in het huis ernaast of er tegenover :)