Het eerste verslag vanuit Nicaragua!

Hola Hola!

Hier is ie dan, het eerste verslag vanuit het warme en op dit moment regenachtige Nicaragua :)

Vrijdag op zaterdagnacht om kwart voor 2 stapte ik samen met mijn ouders de auto in richting Emmen om hier Féline en Roeleke op te pikken. Rond half 5 kwamen we aan op het International Airport Dusseldorf. Toen begonnen de kriebels toch wel te komen, zou de bagage gelijk door gaan naar Nicaragua; of moeten we deze nog tussendoor ergens van de band afhalen en opnieuw inchecken, Hoe zou het gaan met de vluchten; vertragingen, problemen? O en de taxi die ik vanuit Nederland al geregeld had, zou deze er wel zijn?

Om kwart over 5 konden we onze bagage afgeven en inchecken. Féline was nog even in de stress omdat ze dacht dat haar backpack tas rond het maximale gewicht van de 23 kilo zou zitten. Maar gelukkig bleek deze maar 11 kilo te wegen. Tsja beetje verkeerd op haar koffer weegschaaltje gekeken haha. En nog een geluk, de bagage gaat gelijk door naar Nicaragua, we hoeven ze dus niet ergens van een band te plukken. Heel fijn…
Dan nog even wat drinken met zn allen. En al snel volgt het afscheid. Er zijn een paar traantjes gevallen, maar dat mag natuurlijk ook . Daarna begint het wachten voor ons. De vlucht van Dusseldorf naar Londen gaat vrij snel. Eenmaal geland in Londen moeten we eerst in een shuttle bus stappen om bij de juiste gate te kunnen komen. We hadden eerst helemaal niet in de gaten dat we links reden, maar zodra we dat in de gaten hadden schrokken we wel van elke bus die de bocht om kwam omdat we dachten dat deze op onze weghelft reed, hihi.

We hoeven maar even te wachten in Londen en gaan daarom ook na de zoveelste controle gelijk door naar de gate voor onze volgende vlucht naar Miami. Hier zijn wacht ons de volgende controle. Of nou ja, ons, eerder Feline. Bij de gate werd namelijk je boardingpass even gescand en dan mocht je doorlopen. Nja ik mocht doorlopen, aan Féline werd gevraagd of ze naar een tafel in de hoek van de ruimte wilde gaan. Hier stonden 2 mensen achter met van die onderzoek handschoentjes aan.. Ze moest haar vest uittrekken en werd grondig gefouilleerd. Haar hele tas werd uitgeplozen en zelfs haar riem werd grondig gecontroleerd. Maar daarnaast had ze wel een heel leuk gesprek met die mensen. En toen die mensen ook nog het lonely planet boekje over Nicaragua in handen kregen was hun interesse helemaal gewekt. Ik ben inmiddels maar gaan zitten want ze waren toch al bijna 10 minuten bezig.

Eindelijk mag Féline verder en kunnen we samen wachten tot we het vliegtuig in mogen. En dan begint de langste zit.. Ruim 9 uur vliegen van Londen naar Miami. Féline keek haar ogen uit in het super grote vliegtuig en was super blij met haar eigen tv’tje waar ze zich mee kon vermaken tijdens de vlucht. Ikzelf heb bijna de hele tijd gelezen en ja dat boek is nu 2 dagen later inmiddels uit, helaas haha.
Aangekomen in Miami wacht ons de volgende paspoort controle + een enorm lange rij. Tsja dat is het nadeel van een groot vliegtuig en het feit dat wij bijna helemaal achteraan zaten en er dus pas als 1 van de laatsten uitmochten.

Na bijna een uur gewacht te hebben waren we dan eindelijk aan de beurt. En we treffen het wel weer. Wat een rare man was dat zeg, zodra hij in het paspoort zag dat Féline in Frankrijk geboren is begint hij Frans te spreken. En natuurlijk reageert Féline in het Frans, tsja wat er gezegd is weet ik niet, ik kan geen Frans, haha. Vervolgens komen er nog een heleboel vragen en rare verhalen. Hij vraagt of we familie zijn; Uh ja, we zijn nichtjes. Hij tilt de paspoorten op en kijkt naar de foto’s en naar ons, zijn conclusie, we lijken niet op elkaar. Oke weten we dat ook weer zeggen we lachend. En dan nog wat rare dingen over zijn oma wat we niet begrepen. En ineens vraagt hij of we weten hoe we in het Spaans vragen waar het toilet is, en voordat we kunnen antwoorden zegt hij; Donde esta el baño? En antwoord hij ook maar gelijk, in het engels; ‘Hier zeggen we: The third tree on the right. (De 3e boom rechts). Tsja, Féline en ik kunnen inmiddels ons lachen niet meer inhouden en de rest van de wachtende in de rij kijken ons raar aan. Maar wij mogen gelukkig doorlopen en hij wenst ons een fijne vakantie toe. Dankuwel Meneer, haha.

Dan moeten we in een skytrain om bij onze gate te komen. Ons lijstje met vervoersmiddelen wordt steeds langer! Als we daaruit zijn weten we niet heel goed waar we naar toe moeten. En een grond steward ziet ons zoeken. Hij komt naar ons toe en vraagt waar we naar toe gaan, en wat we daar gaan doen enz. We hebben een leuk gesprek met hem. Dan willen we weer verder want we moeten inmiddels nodig naar het toilet. En terwijl we weglopen zegt die aardige man; I hope you miss your flight! En bedankt hé aardige meneer. Wij lachen en vragen waarom hij wil dat we onze vlucht missen, nou dat is omdat ze ook graag mooie vrouwen in Miami willen hebben. Zooooo we hebben ons eerste compliment binnen!!!!:) Jippie haha.
In Miami moeten we best wel lang wachten dus gaan we opzoek naar een leuk tentje waar we wat kunnen eten en mensen kunnen kijken. En we zijn het erover eens. Wat is het toch leuk om zoveel verschillende mensen te zien. Vervolgens gaan we opzoek naar onze gate. We kunnen met de skytrain maar hebben meer zin om een beetje rond te lopen na de lange zit van 9 uur. En voor we het weten zijn we ook al bij onze gate. Tsjonge waar is die skytrain eigenlijk voor nodig? Haha.
Hier bij de gate blijven we wachten op ons vliegtuig. En het duurt wat langer dan gepland. Het vliegtuig staat nog bij een andere gate en rond de tijd dat wij ons vliegtuig in zouden mogen stappen er bij de andere gate nog mensen uit het vliegtuig. Hierdoor lopen we wat vertraging op.

Maar uiteindelijk zitten we dan ongeveer een half uur later toch in het vliegtuig en begint onze laatste vlucht naar onze bestemming Managua, Nicaragua. Deze vlucht slapen we bijna de hele tijd. We zijn inmiddels al 24 uur onderweg. En uiteindelijk rond de Nicaraguaanse tijd van 8 uur ’s avonds landen we in Managua.
Als we door de douane zijn en op onze koffers wachten. Bekruipt ons het vervelende gevoel dat onze bagage er niet is. Bijna alle mensen zijn al weg en alle bagage wat nog op de band ligt is al 5x rond geweest zonder dat iemand ze er van af pakt. En dan komt het gebaar van een man die er werkt. Er komt geen nieuwe bagage meer bij. Féline en ik raken lichtelijk in paniek, wat moeten we nu! We gaan naar een balie waar meer mensen in de rij staan voor verloren bagage. Hier staan ook 2 franse mensen. 2 mannen die weinig tot geen engels spreken en de man achter de balie nauwelijks begrijpen. Zodra Féline zeker weet dat ze Frans zijn biedt ze haar hulp aan en tolkt voor deze mannen. Wat is het toch ook handig om meerdere talen te spreken beseffen we. Dan zijn wij aan de beurt. We geven onze bagage stickers af, de man achter de balie vraagt wat voor bagage we hebben (koffer, tas, en weet ik hoeveel mogelijke bagagetassen/koffers meer). Zodra hij alles genoteerd heeft vraagt hij waar we verblijven. Ik geef het adres van hostel Viavia op omdat ik hier graag wil verblijven als er nog plek is. Als hij de gegevens van ViaVia heeft opgeschreven zegt hij dat er de volgende dag naar Viavia gebeld wordt of de bagage binnen is en dat deze gebracht worden. Wij zijn blij en hopen dat het snel goed komt.

Dan gaan we naar buiten, onze taxi staat er gelukkig nog. Na een 10 minuten in de auto kan ik mijn ogen toch echt niet meer openhouden. Féline daar en tegen is klaar wakker en geniet van alles wat ze buiten ziet. Maar zodra we de stad uit zijn en er geen lantarenpalen langs de weg staan dut ook zij langzaam in. Tot het moment dat we bijna in Léon zijn. Onze taxichauffeur trapt kei en kei hard op de rem, wij schieten naar voren en zijn klaar wakker. En zien daar tot onze schrik een paard op de weg staan. Die ook nog eens gewoon blijft staan!! Pfff wat een schrik, gelukkig komen we net, echt net tot stilstand voor het paard. Gelukkig was er geen ander verkeer en loopt het paard, nadat we getoeterd hebben rustig van de weg af. Pfff onze harten kloppen in onze kelen. Wat een welkom..

Vanaf dat moment ben ik klaarwakker. We zijn in Léon! Heerlijk! Aangekomen bij ViaVia blijkt het hostel vol te zitten. Helaas.. dan maar naar een hostel nog geen 50 meter verderop. En hier brengen we onze eerste nacht door. We zijn beide kapot en slapen heerlijk.
De volgende ochtend ontbijten we in ViaVia. En vragen daarna gelijk maar of er al een kamer vrij is. En gelukkig is dit zo. Een uur later hebben we een kamer in ViaVia. Helaas nog altijd zonder bagage, maar goed. We vertellen het personeel dat het vliegveld mogelijk kan bellen over onze bagage. Maar als ik later het papier erbij pak wat we op het vliegveld hebben gekregen zie ik tot mijn verbazing dat ze op zondag gesloten zijn.. Hmm fijn.. dus wij maar snel naar de winkel. Een korte broek scoren van Féline en een shirtje en slippers/sandalen voor mij.

Vanochtend, maandag 8 oktober krijg ik te horen dat het vliegveld heeft gebeld en dat onze bagage voor de middag nog wordt gebracht. Heeeeeerlijk, Féline en ik zijn dolblij. En ja hoor een klein beetje te laat.. 12;03, haha. Wordt er bij ons op de deur geklopt. Onze bagage is er!!!!! We zijn beide nog nooit zo blij geweest met onze eigen spullen en voelen ons net alsof we in Expeditie Robinson zitten! :)
Dan nog even over het weer. Het is warm, overdag schijnt de zon en is het heerlijk. ’s Avonds regent het in vlagen in combinatie met onweer. Best gezellig. Het koelt dan ook wat af, dus zo kunnen we lekker wennen aan het warme weer hier.
Nou dit was het wel even voorlopig. :)

Liefs van Féline en Liset