Verhuizen, Isla Ometepe en andere gebeurtenissen.

Verhuizen, Isla Ometepe en andere gebeurtenissen.

4 Juni was de dag dat Carlos, Linda en ik ons geliefde huis gingen verlaten na er een half jaar gewoond te hebben. En ook moest ik afscheid nemen van mijn geliefde boxspring bed.. Als ik toch wel iets geweldigs ga missen is het dat bed. Heerlijk heb ik daarop geslapen, hihi.

4 Juni was ook de dag dat Carlos vertrok voor sowieso 3 weken. Iets wat ik helemaal niet zo leuk vond. Carlos is mijn grote broer hier, en het is raar om hem te moeten missen in zijn thuisland. Maar gelukkig zit ik voor Nicaraguaanse termen aardig vol gepland met leuke activiteiten, dus die tijd zonder Carlos overleef ik ook wel weer, hoop ik.

Wat hadden we nog meer deze 4e Juni. Owja, een geweldige regen/onweersbui ’s nachts. Goeiemorgen, wat een belevenis. Ik ben niet bang voor onweer. Maar deze bui hoef ik toch echt niet nog een keer mee te maken. Zat verschillende keren rechtop in bed, met mijn zaklampje, want de stroom was natuurlijk uitgevallen. Bang dat de bliksem bij ons was ingeslagen. Maar gelukkig is er niets gebeurd.

Maar goed. Die vrijdag ging ik met Linda en Abel naar Isla Ometepe, een vulkanisch eiland in een meer in Nicaragua. Linda wilde graag op tijd vertrekken. Eerst hadden we 8 uur afgesproken, maar omdat Linda nog wat moest doen voor haar werk, hadden we dat veranderd in 9 uur. En ja, zoals normaal, werd het vervolgens 12 uur dat we vertrokken, haha.
Eerst naar Managua, dan naar Rivas, San Jorge, en in San Jorge moesten we op de boot. Het was kiele kiele en we hebben net de laatste boot gehaald. Of nou ja boot. Ik wil het geen boot noemen. Ja het drijft, en het ziet er grotendeels uit als een boot. Maar bij iets hogere golven had ik betwijfeld of we veilig en wel aan de overkant kwamen. Maar natuurlijk is ook dit allemaal goed gekomen. Dus zo rond een uur of 18;00 geloof ik kwamen we aan op het eiland, Kim een belgische meid, die we al kenden, was vanuit het zuiden van Nicaragua al naar Isla Ometepe gekomen en die zagen we dus weer op het eiland. De eerste avond hebben we doorgebracht in het stadje Moyogalpa. En de volgende dag zijn we op de bus gestapt om naar een hostel te gaan waar Linda al veel over gehoord had. Ecologisch hostel El Zopilote. Toch nog een rit van meer dan een uur.

Aangekomen bij het hostel, hoorden we dat er nog net 2 Cabanas vrij waren. Wat een geluk hebben we toch ook. Het hostel was enorm mooi. Een beetje hippie achtig maar echt mooi. Vrij groot, alle cabanas (hutjes) stonden verdeeld op een groot stuk grond, met een heleboel bomen, planten en ecologische toiletten en openlucht -douchjes er tussen in.
Er waren 2 uitkijktorens met een enorm mooi uitzicht op het meer en de vulkanen. In 1 van die torens hebben we nog even van de laatste zonnestralen kunnen genieten met een glaasje rum. Voordat de regen kwam en bijna het hele weekend bleef.

De zaterdag was daarom erg rustig. En zijn we eigenlijk niet van het terrein af geweest. ’s Avonds hadden ze Pizza avond in het hostel, met heerlijke zelf gemaakte pizza’s. En heel saai, zijn we allemaal vroeg gaan slapen, haha.
De zondag begon ook erg regenachtig, maar Kim en ik wilden toch erg graag iets doen, dus toen het droog was, zijn we op pad gegaan. We wilden allebei graag naar Ojo de Agua. We wisten niet precies wat het was, behalve dat iets met heel helder bronwater moest zijn. Vanaf het hostel moesten we eerst een 20 minuten naar het strand lopen, vervolgens hebben we bijna 40 minuten op een verlaten strand gelopen en zagen we de lucht opnieuw helemaal betrekken. Aan het eind van het strand waren gelukkig wat restaurantjes. En in 1 daarvan zijn we maar gaan zitten om wat te drinken en te eten en te wachten tot de regen voorbij was. Ruim 2 uur later; 15;00 uur. Wat gaan we doen, we moesten nog zeker 20 minuten lopen naar El ojo de agua. Maar we moesten ook nog weer dat hele stuk terug. En dat in het donker zagen we niet helemaal zitten, zeker niet als het ook nog eens regent. Maar omdat we nu eigenlijk al zo dicht bij waren, besloten om toch maar heen te gaan. De meneer van het restaurant vertelde ons dat de enige bus die er op zondag reed rond 16;15 langs zou komen. Dus daar gingen we weer. Op zich hadden we nog tijd zat, het was immers net 15;00 uur geweest. Maar Kim wilde nog graag sigaretten, dus die moesten we eerst opzoeken. Nadat we die gevonden hadden, kwamen we een hele boel apen tegen die we natuurlijk allemaal even op de foto moesten zetten. Inmiddels was het al half 4 geweest en we moesten nog steeds 20 minuten lopen. Maar nog steeds wilden we erg graag heen, dus maar even doorlopen. En inderdaad na ongeveer 20 minuten lopen kwamen we bij een bord die ons welkom heette bij El ojo de agua. Vervolgens kwamen we bij een hek, met welkom in alle talen. Dus wij dachten dat we nu toch wel dichtbij moesten zijn. Het was inmiddels 16;00 uur. Nadat we het hek geopend hadden, en al 5 minuten door de modder liepen in een weiland, hoorden we een bus, en ja hoor, daar ging onze bus. Nou ja, nu we toch de bus gemist hadden, onze voeten vies waren van de blubber, en we toch wel erg dichtbij moesten zijn, zijn we toch maar doorgelopen. Ik weet niet precies hoe lang we nog gelopen hebben, ik geloof nog wel een 15 minuten. Kwamen we op een punt dat we zeiden, wat gaan we doen. Gaan we terug of blijven we lopen. We liepen al die tijd, tussen de bananenbomen, in de blubber en hadden geen idee waar we uit zouden komen. Op een gegeven moment besloten we om nog even door te lopen naar die ene hoek, en te kijken wat er daarna zou komen. Bij die hoek kwamen we een kudde koeien tegen. En uiteindelijk zagen we dat er ook een man bij liep en dus gelijk maar ff gevraagd of hij misschien wist waar het ojo de agua was. Ja,, zegt die man, hier 20/25 meter verderop! Ik kijk in de richting die hij aanwijst, en ja hoor, daar is het. El ojo de agua. Helemaal omgebouwd tot een zwembad met heerlijke stoelen, hangmatten en heel helder water. Toen we aankwamen, tussen de bosjes door. Zagen we een hele groep toeristen tegen over ons naar een of andere parkeerplaats lopen. Het was inmiddels bijna half 5. Maar nu we er toch waren wilden we het heldere schone water natuurlijk ook even voelen. Dus even snel een duik genomen, foto’s gemaakt, en de kleren weer aan. En nu we schoon waren, wilden we niet weer de hele weg terug door de blubber. Dus al die toeristen maar gevolgd. Waar we inderdaad uitkwamen op een parkeerplaats, en een kassa waar je eigenlijk je entree kaartje hoort te kopen. Wij hadden tot nu toe niets betaald, en waren benieuwd of ze ons aan zouden spreken. En nou ja aanspreken deden ze ons inderdaad, ze wensten ons een fijne avond. Hahaha.

Toen we eindelijk bij de weg aankwamen, na weer een 10 minuten gelopen te hebben, besloten we om te kijken of we terug konden liften. En ja hoor de eerste auto die stopt, is een van de weinige taxi’s die op het eiland rijden. Leuk dat liften haha. Maar ja voor een klein bedrag wilde hij ons wel meenemen. Dus gelukkig hoefden we het hele stuk niet terug te lopen. Het was alleen een beetje een rare taxi chauffeur. Hij was ooit in Belgie geweest 3 maanden, kende het verhaal van Hitler en was hier vol lof over. Wat Hitler gedaan heeft was namelijk erg goed volgens hem. Tsja, ik weet niet hoe zijn gedachten gang is, maar ik was het niet met hem eens, evenals Kim, maar beiden besloten we onafhankelijk van elkaar dat het misschien beter was om maar geen discussie met hem aan te gaan. En gelukkig waren we al bijna bij ons hostel. We hebben ons aan het begin van onze straat af laten zetten, en zijn het laatste stukje maar gaan lopen. Hihi.

’s Avonds weer een heerlijke rustige avond gehad, samen gegeten en besproken wat de plannen van iedereen waren, wie blijft nog een dag, wie gaat terug naar waar die vandaan komt, of wie gaat verder.
De volgende ochtend regende het opnieuw. En ik besloot al vrij snel als enige dat ik terug ging naar Leon. Toen Kim om 8 uur vertelde dat de bus om half 9 ging, was ik blij dat ik mijn spullen al gepakt had. En heb ik vlug afscheid genomen van die lieve Linda. Linda een bijzondere vrouw die ik ga missen. Maar die ik beloofd heb om haar op te komen zoeken in welk wereld deel van de wereld ze ook is.  en ik ben er zeker van dat ik dat ga doen. Kim ga ik snel weer zien want die gaat waarschijnlijk ook naar Bluefields volgende week.

Tsja en maandag avond, met de laatste bus ben ik om 19;00 uur thuis gekomen. Alhoewel, echt thuis voelt het nog niet, maar goed, zolang woon ik ook nog niet op mijn nieuwe plekje haha.

En wat kan ik jullie nog meer vertellen. Ohja, de bruiloft. De aller eerste bruiloft die ik mee ga maken, maak ik mee als getuige, en wel in Nicaragua, hoe bijzonder is dat, hihi. Lobke gaat aanstaande zaterdag 15 juni, trouwen met haar Nicaraguaanse Luis. En ze heeft mij gevraagd als getuige. Ik heb net als Lobke geen idee wat ons te wachten staat, want trouwen in Nicaragua, zal vast en zeker wat verschillen als trouwen in Nederland, en gezien het feit we allebei nog nooit een bruiloft mee hebben gemaakt, weten we niet eens hoe een Nederlandse bruiloft precies is, hihi. Ja natuurlijk hebben we wel een idee, maar goed, dat is toch altijd weer anders hihi. In ieder geval heb ik er wel heel veel zin in. :)
15 Juni ging Lobke dus trouwen. De vrijdag ervoor 14 juni, zijn we met een groep uiteten geweest. Lobke, haar familie, Luis en wat vrienden, en na dat etentje besloten dat ik maar in Leon bleef slapen omdat er die zaterdag, de dag van de bruiloft, nog het een en ander gedaan moest worden.

Volgens de uitnodiging zou de bruiloft om 15;00 uur plaatsvinden op het strand. Wij waren de hele ochtend met wat dingetjes bezig geweest, en vrij op het laatste moment, ging Lobke nog naar de pedi- en manicure. Daarna de laatste dingetjes regelen en Luis was inmiddels al druk bezig geweest op het strand en alles was zo goed als klaar. Enige was, dat wij pas, (nog niet klaar) om half 3 naar het strand vertrokken.. hihi, er moest nog gedoucht en gepoederd worden. En uiteindelijk begon de Ceremonie op zijn Nicaraguaans tegen een uur of 4. En het ging zo verrekte snel. We hebben het nageteld op de cameratijden van de foto’s, maar het heeft ongeveer 7 minuten geduurd. Alles bij elkaar. En toen vroeg met name Lobke zich af waar ze zich toch zo voor gestrest had. Maar al met al, zagen ze er wel enorm mooi uit en was het een onwijs leuke ervaring. :)

Dan mijn volgende avontuur. De huwelijksreis. De ‘Huwelijksreis’ van Lobke, Luis, en Meike en ik. Meike is de zus van Lobke, en met zijn viertjes zijn we naar de Caribische kust gegaan. Dinsdag 18 juni zijn we om 7 uur s’avonds met de taxi naar Managua gegaan. Vanuit daar om 21;30u met de bus richting het plaatsje El Rama. Daar kwamen we rond een uur of 2/3 ’s nachts aan en moesten we wachten op ons bootje naar Bluefields om half 6 ’s ochtends. Dit bootje was echt heel erg fijn, want we gingen lekker snel over het water, een beetje een speedboot idee. En daar hou ik wel van hihi. Vervolgens, aangekomen in Bluefields, zijn we overgestapt op de volgende boot. Voor onze volgende rit naar Corn Island. Een boottocht van 5/6 uur. Nou en dat was me toch een reis. Deze boottocht heeft mij serieus een hekel aan boten gegeven. Ik stap alleen nog op een boot, als ik weet dat we snel gaan, en er geen golven zijn. Mijn god, wat was ik zeeziek, en ik niet alleen gelukkig.

Samen met Meike en Lobke en nog een aantal andere mensen, hebben we regelmatig over de reling gehangen. En wat waren we blij toen we eeeeeeindelijk aankwamen op Corn Island. En wat was ik blij toen ik hoorde dat Luis gelijk doorwilde naar Little Corn Island. Jipppiee weer op de boot. Grrr. Hihi. Maar ook deze tocht heb ik uiteindelijk een soort van overleefd, gelukkig duurde deze maar een klein half uurtje. En uiteindelijk aangekomen op Little Corn, heerlijk gedoucht en heerlijk even op bed gelegen. Ik voelde me nog steeds zeeziek. Het bed bewoog nog steeds. Maar na een nachtje heerlijk slapen is het gelukkig allemaal weer goed gekomen. En hebben we heerlijk van de regen kunnen genieten. Jaja, het heeft bijna alle dagen dat we op Little Corn waren, geregend. Maar we hebben wel genoten, het eiland is ontzettend mooi. En het Creools is echt een taal apart. Of nou ja, eigenlijk is het geen taal als ik Meike mag geloven. Maar ik zou het wel heel graag willen leren.

Zaterdag 22 juni zijn we ’s middags naar de grote Corn Island gegaan. Yeeh, weer op de boot, maar gelukkig viel het nu echt mee, ik voelde me niet helemaal 100% maar zeeziek was ik niet. Maarja het plan was om zondagavond de hele bootreis weer terug te maken naar Bluefields. Maar ik zag daar toch echt tegenop. Dus ik besloot om op de grote Corn maar een ticket te boeken en terug te vliegen naar Managua. Meike besloot dat ook te doen, en zo zijn we beiden op zaterdagmiddag op weg gegaan naar het vliegveld om onze tickets te kopen. Tsja en toen was om half 4 het vliegveld gesloten. Of nouja de afdeling waar je de tickets kon kopen. En moesten we dus zondagochtend vroeg terugkomen, Lobke en Luis besloten om wel gewoon met de boot terug te gaan. Maar goed eerst nog even van het eiland genieten met z’n viertjes. En dus gingen we ’s avonds opzoek naar een restaurant. En hoe raar ook, deze konden we niet vinden. Het is laagseizoen hier en veel is gesloten, en zoveel heb je nou ook weer niet op Corn Island, dus tsja wat doe je dan. Dan vraag je een taxi chauffeur of hij misschien een plek weet waar toeristen wel gaan eten. En dat wist hij wel. Dus zo zit je in de taxi zonder te weten waar je precies heen gaat. Stopt hij voor een huis, wat er eigenlijk niet bepaald uitzag als een restaurant. En het voelde alsof we bij Oma op visite gingen. Het was dus gewoon een huis, en de eigenaresse ging voor ons koken. We mochten zelf beslissen wat we wilden hebben en zij zei wel of ze het had en of het mogelijk was. Echt een leuke ervaring. :)

Toen we terug in ons hotel waren, kwam rond 9 uur Lobke ineens met de mededeling dat hun boot over een uur vertrekt i.p.v. zondagavond. Dus zijn Luis en Lobke vrij hals over kop vertrokken en bleven Meike en ik achter. In eerste instantie hadden we bedacht om voor maandagochtend een vlucht te boeken, want als Lobke en Luis zondagavond met de boot gingen zouden we ongeveer weer gelijk thuiskomen. Maar nu zij dus al zaterdagavond vertrokken, wilden wij zondagochtend proberen om zo snel mogelijk een vlucht te krijgen. Maar helaas, we moesten alsnog wachten tot maandagochtend. Dus hadden we een dagje ‘verplicht’ genieten op Corn Island. En wat waren we daarom blij dat de zon scheen, bijna de halve dag. Dus we hebben een fiets gehuurd en het eiland verkent, en heerlijk een paar uur op een heel mooi strand aan een onwijs mooie zee gelegen.

En vandaag. Maandag 25 juni, ben ik weer terug in Las Penitas. En aan het bedenken waar mijn volgende tripje naar toe gaat. Er valt nog zoveel te zien. En gelukkig heb ik nog voldoende tijd over :)