Eindelijk weer een verslag.

Wat vliegt de tijd toch ongelofelijk snel. En ik baal ontzettend dat ik mijn avonturen en bezigheden niet wat beter heb bijgehouden, want nu moet ik ongeveer 5 maanden in 1 verhaal gaan proppen. Nou kan ik het natuurlijk ook in delen gaan vertellen. Maar ja, dan weet ik wel zeker dat ik nu 1 deel ga vertellen, en dat de rest pas komt als ik al lang weer in Nederland ben. Dus bereid je maar vast voor op een lang verhaal wat heen en weer springt in de tijd.. ;)

Ik woon dus al sinds Oud&Nieuw aan het strand. En ben er inmiddels achter dat er verschillende meningen bestaan over wonen aan het strand. De toeristen vinden het helemaal geweldig als ik vertel dat ik hier woon, en de Nicaraguanen, met name uit Leon die vragen zich af wat ik in vredesnaam aan het strand doe, het is er saai, je hebt er niets, en de jongens die er wonen gebruiken je alleen maar. Tsja, ik ben en blijf wel een toerist, en het strand, de zee, de zonsondergangen en vooral de rust, ik kan er elke dag weer van genieten. Daarnaast kan er in een paar dagen zoveel gebeuren, dat ik het gevoel heb dat ik weer een week nodig heb om bij te komen. Wat natuurlijk nooit lukt, want in die nieuwe week gebeuren ook weer genoeg dingen.

Zo zijn er 2 weken die bij mij ontzettend veel indruk hebben achtergelaten, de eerste week was eind Maart. Semana Santa. Dat is rond Pasen en iedereen is dan vrij. Hier op het strand waren er 4 avonden lang feest. Van woensdag tot en met zaterdag. En voor het eerst in mijn leven heb ik 4 avonden volop gefeest. Jeetje wat een ervaring, haha. Ik wist niet dat ik kon functioneren op zo weinig slaap. Ik ben hier altijd voor 8 uur ’s ochtends wakker, of er die avond ervoor nou een feestje is geweest of niet. Op zijn laatst 8 uur, ben ik uit bed. Altijd, en dus ook deze week. De meeste nachten deze feestweek heb ik op zijn langst 4 uur geslapen. En elke ochtend weer kreeg ik jaloerse blikken van mijn huisgenoten, (Ons huis zat vol deze week, met allemaal feestgangers), omdat ik elke ochtend zo fanatiek was en er daarnaast niet uitzag alsof ik een feestje had gehad en rum had gedronken. Elke ochtend als ik namelijk wakker was, ging ik wat doen, de afwas, huis schoonmaken of mijn kleren wassen. Ja moet toch wat he, haha. En zij lagen allemaal met een flinke kater in bed, of in de hangmat. Tsja, misschien moet je maar geen bier drinken dan, was mijn reactie. Want van die geweldige Nicaraguaanse rum, krijg je geen kater. En is dus ook het enige wat ik drink. Ok, dat is niet waar, maar goed. Semana Santa, een week om nooit meer te vergeten. Overdag was het overvol op het strand, dit was het enige nadeel. De auto’s staan aan beide kanten van de niet al te brede straat geparkeerd waardoor bussen er niet meer langs kunnen en er de wereld aan opstoppingen ontstaan. Ja door de vele drank zijn bij sommige hier de hersencellen wel wat beschadigd geloof ik. Een beetje logisch nadenken blijkt hier namelijk erg moeilijk. Maar volgens mij is het allemaal vrij goed en zonder al te veel ongelukken verlopen.

Dan de 2e week die best wel veel indruk op mij heeft gemaakt, rond de 14e april. Deze week was niet zo positief. Het begon met een feestje bij ons thuis op zaterdagavond. Carlos had wat vrienden uit Leon uitgenodigd en samen met onze vaste groep van het strand hadden we een leuke avond. Op straat wel is waar, want binnen was het bloedje heet. Normaal gesproken, met feestjes bij ons thuis, hou ik altijd in de gaten hoeveel er gedronken wordt door iedereen, hoeveel er dronken zijn en hoe de sfeer is. Daarnaast stoppen we meestal bij ons thuis tegen een uur of 1/2 ’s nachts. Maar deze keer, heb ik er niet zo goed op gelet. En hadden 2 broers tegen drie uur ruzie, het viel allemaal wel mee, maar de sfeer sloeg wel om, er kwamen discussies omdat iedereen wel wat gedronken had en wel iets tegen iemand te zeggen had. Gelukkig ben ik inmiddels wat zelfverzekerder geworden en heb ik op een gegeven moment iedereen naar huis gestuurd. Daarnaast zijn avonden zoals deze de reden voor mij om niet super veel te drinken. En ik was dan ook erg blij dat ik ook deze avond mijn grens goed in de gaten heb gehouden.
Dan de volgende dag, zondag. Ik kan hier niet al te veel over vertellen zo op internet en daarnaast kan ik geen namen noemen. Dus het zal waarschijnlijk wat erger klinken dan het is, maar als ik weer in NL ben kan ik het altijd nog een keertje uitleggen mocht iemand nog vragen hebben. Deze ochtend rond 08;30 heeft iemand ons huis op stelten gezet, we woonden op dat moment met 6 personen. Deze persoon X woont niet bij ons in huis, maar kon binnenkomen doordat iemand onze poort/deur open had laten staan om een vriendin binnen te laten. Persoon X kwam wat vragen aan iemand die wel hier in huis woont, werd om een bepaalde reden boos en verloor de zelfbeheersing. Liep te schreeuwen in huis, gooide lege rumflessen door een slaapkamerraam de slaapkamer in, vernielde een deur. Gooide een laptop kapot, en nog wat andere technische spullen, vernielde 1 van de 2 motors die in huis stonden, en het ergste, deze persoon X liep met een groot vleesmes door het huis wat in onze keuken lag. Ik ga verder niet in details treden, maar deze hele zondag ging in een waas voorbij. En bepaalde beelden staan nu, een maand later nog in mijn geheugen.
De volgende dag zijn we na lang beraadt toch nog naar de politie gegaan om een verbod te regelen dat deze persoon X niet meer bij ons huis in de buurt mag komen. Helaas was deze persoon X niet veel later met de noorderzon vertrokken en de politie is hier zo geweldig dat als een persoon niet op het opgegeven adres is, het niet gaat zoeken, ook al weetje waar die persoon naar toe is gegaan. Kortom, ons politiebezoekje heeft ons niets opgeleverd en deze persoon kan nog steeds gewoon bij ons thuis komen. Gelukkig is dat tot nu toe niet weer gebeurd.

Een geweldige start van de week dus. De rest van deze week gebeurde er een heleboel kleine dingen wat mij er even weer aan hielp herinneren dat ik nog steeds in Nicaragua zit, een derde wereld land in Midden Amerika. Kinderen die door hun ouders geslagen worden, honden, koeien, paarden die door voorbijgangers geslagen en achternagezeten worden, gewoon voor de lol. En veel jonge zwangere meiden, waarvan ik me vaak afvroeg of ze überhaupt de 16 al wel bereikt hadden. Meestal zie ik elke week wel iets van dat, maar deze week, zag ik het elke dag. En in combinatie met wat er al gebeurd was in het weekend, zorgde dat er ervoor dat de schaduw die deze week al had, nog donker werd.

En natuurlijk moet deze week ook met een klapper aflopen, zoals het met spanning begonnen is, moet het ook eindigen natuurlijk. Nou daar heb ik zelf wel even voor gezorgd. Ik ging op zondagavond of eigenlijk eind van de middag nog even met Silia, onze lieve hond, op het strand wandelen. Had even op wat rotsen gezeten zodat Silia met de krabben kon spelen en toen het eigenlijk al te donker was liep ik terug richting huis. Ik stopte mijn telefoon in mijn kontzak en begon te lopen. Vrijwel gelijk zag ik uit de schaduw van een huis een persoon op mij af komen lopen. Recht op mij af. Ik begon wat sneller te lopen en hij bleef op gepaste afstand links van mij lopen. Ik voelde me opgejaagd, keek steeds over mijn schouder en wist niet zo goed wat ik moest doen. Op een gegeven moment vroeg hij of ik wist hoe laat het was. Ik had natuurlijk wel mijn telefoon, maar deed net alsof ik die niet had, en een horloge heb ik ook niet. Dus ik zei dat ik de tijd niet wist. Hij reageerde rustig daarop, en ik liep verder. Maar hij bleef achter mij aan lopen, nu rechts van mij. Mijn hele lichaam trilde als een gek en ik wist niet wat ik moest doen. Ik had vanaf het begin al gezien dat hij iets in zijn handen had, ik wist alleen niet wat. En op een gegeven moment zag ik hem iets voor zijn gezicht doen. Alle huizen in de buurt waren donker, en er was dus niemand thuis, Silia was nog steeds met de krabben aan het spelen (ja erg fijn zo’n waakhond haha), en ik dacht ik kan gaan rennen en zien wat er gebeurd, of ik stop, en geef wat ik heb en zie wat er daarna gebeurd. 1 sec later stopte ik en vroeg ik wat hij wilde. Ik zag dat hij een soort figuurzaag achtig iets in zijn handen had en zei gelijk maar dat hij mijn geld wel mocht hebben, ik had 100 cordoba bij me. Omgerekend 3 euro geloof ik. Toen vroeg hij naar mijn telefoon. Ik had gelukkig een lang shirt aan, waardoor hij niet kon zien dat mijn telefoon in mijn kontzak zat, al die tijd dat hij achter mij liep. Het was een gok, maar het werkte, en hij draaide zich om, en liep weg. Ik ben bijna rennend met een trillend lichaam van hier tot ginder naar huis gegaan. Linda mijn huisgenootje stond op dat moment onder de douche, en de eerste 15 minuten thuis heb ik alleen maar rondjes in huis rond de tafel gelopen, de lucht in gesprongen en een paar keer gegild. Ja ik wist niet dat ik zoveel adrenaline in mijn lijf kon hebben, jeetje mina. Toen Linda klaar was en mij zag, heb ik half lachend verteld wat er gebeurd was, en uiteindelijk lag ik dubbel van het lachen. Het was zo’n rare ervaring. En het aller leukste was nog, alle straatverlichting was uit, en ik moest de straat nog op voor eten, en opzoek naar Carlos. Jeetje als ik er ook nu weer aan denk, verbaas ik me over hoeveel adrenaline ik had, echt een hele rare gewaarwording, haha. Maar goed, alles is dus verder goed gegaan, die jongen was verder niet agressief en was zelfs heel rustig. Soms vraag ik me zelfs af wat er gebeurd was als ik anders had gereageerd. Want volgens mij was hij niet een persoon die gewelddadig is. Maar ja, probeer het liever niet uit haha.

Zo, dit was dus week numero 2. En wat heb ik dan verder nog meer te vertellen. Owjaaaaa, in januari zijn mijn lieve ouders natuurlijk nog op bezoek geweest. :) Voor iets meer als 2 weken. Wat was ik blij om te zien dat ik eeeeeindelijk een keer bruiner was dan mama, hihi.
Met papa en mama hebben we niet heel veel gedaan. De eerste dagen was het voornamelijk bijkomen en wennen aan de warmte op het strand. Verder hebben ze al mijn vrienden hier ontmoet en zijn we nog een paar dagen naar Granada gegaan voor de afwisseling.

Tijdens de laatste dagen van mijn ouders in Nicaragua, is Amber, een Nederlandse, bij mij in huis komen wonen voor 2 weken. Ze was al eerder in Leon geweest en onder andere ik, had haar toen gevraagd of ze geen zin had om terug te komen. En dat heeft ze dus gedaan. Wat resulteerde in 2 erg gezellige weken. En, een wending in mijn plannen. Ik had namelijk het plan om met vrijwilligerswerk bij Los Ositos te gaan beginnen wanneer mijn ouders weer vertrokken waren. Maar Amber gooide even roet in het eten, door te opperen dat ik ook wel even 2 weken mee kon naar El Salvador. En tsja, waarom ook niet. Dus zogezegd, zo gedaan. Na haar 2 weken bij ons, ben ik met haar mee gegaan naar eerst Esteli, een plaatsje in het noorden van Nicaragua, en vervolgens met de bus door naar San Salvador in El Salvador. In El Salvador hebben we een vriendin van Amber op het vliegveld opgehaald, en later zijn we met zijn drieën doorgereisd naar een strand genaamd El Tunco. Hier vervolgens in contact gekomen met Joeri, een andere Nederlander. Na in totaal 1,5 week weg te zijn uit Leon, ben ik alleen terug gereisd naar San Salvador, en Amber en haar vriendin zijn doorgereisd naar het noorden van El Salvador. Ik heb nog een dag doorgebracht in de hoofdstad en gelijk maar even wat kleren gescoord in het grote winkelcentrum. Met Joeri had ik vervolgens in Leon weer afgesproken een paar dagen later. En een paar dagen nadat hij ook weer verder ging reizen, zag ik iemand anders die ik ook in ons hostel in El Tunco had gezien. Dan ineens is de wereld best klein, haha.

Tsja en wat hebben we dan nog meer te vertellen, even denken…….
Owjaa, 5 april verliep mijn Visum. En zat ik inmiddels een half jaar in Nicaragua. Dit betekende dus dat ik naar Costa Rica moest om mijn visum te verlengen. Als je Nicaragua inkomt krijg je een visum voor 90 dagen. Na die eerste 3 maanden kun je in Managua een nieuwe halen. Dit had ik in Januari samen met Petra gedaan. Maar na de tweede serie 90 dagen moet je ‘het land uit’ voor zoveel uur. Dus moet je naar Costa Rica. Ik had hier en daar wat rond gevraagd naar mensen die toevallig ook naar Costa Rica gingen. Maar helaas. Dus toen had ik het plan om op woensdag zelf te gaan. Tot Linda op maandag mij vertelde dat Martin, een vriend van Carlos en nu ook van mij, ook naar Costa Rica moest. Dus ik hem snel gebeld die maandag, eind van de middag. En vertelde hij dat hij dinsdagochtend om half 8 met de bus ging. En ja ik mocht wel mee. Dus ook dit was zo gezegd, zo gedaan. En de volgende dag ging ik met Martin op stap naar de grens. Een erg leuke ervaring, want Martin houdt van onderhandelen en discussiëren. Dus elke taxi chauffeur was de pineut, haha. Erg leuk om te zien.

Aangekomen in Costa Rica hebben we een nachtje doorgebracht in het dorpje Liberia, waar ik met mama in 2011 ook geweest ben. Erg leuk om er weer even terug te zijn, ook al is het een saai dorp.
Maar goed, uiteindelijk dus 2 dagen gereisd, voor 4 stomme stempeltjes. Maar ik heb het er wel voor over, want ik mocht weer 90 dagen langer blijven.. hihi.

En afgelopen vrijdag 17 mei, ben ik wederom naar Costa Rica geweest. Voor mijn visum was het niet nodig, maar Petra was opzoek naar een reis maatje en ik had niets te doen, en naast dat, als ik mijn visum nu liet verlengen in CR, hoef ik de komende maanden alleen nog maar een keer naar Managua. Dus wederom,, zo gezegd, zo gedaan. Maar dit keer gingen we het in 1 dag doen. Om 6 uur ’s ochtends konden we met een vriend van Petra mee rijden naar Managua, in Managua vervolgens op de bus gestapt naar Rivas. In Rivas stonden we te wachten op de volgende bus, en werden we aangesproken door 2 mannen. 2 taxi chauffeurs die ons maar al te graag in hun taxi naar de grens wilden brengen. Na 5 minuten met hen in het Spaans gesproken te hebben, vraagt 1 van hen in het Engels of wij eigenlijk ook Spaans spreken?? Uhhhm? Tsja, wat zijn we nu aan het doen dan? We spreken toch Spaans? En de prijs ging van 5 dollar PP, naar 3 dollar PP, naar uiteindelijk 5 dollar voor ons beide. Maar inmiddels was de bus ook al in aantocht, en gezien het feit dat deze maar 20 cordoba kostte zijn wij, als echte Nederlanders die alles zo goedkoop mogelijk willen, toch maar met de bus gegaan, hihi.

Deze mannen hadden onze namen ook gevraagd, en toen wij vervolgens bij de grens uit de bus stapten, hoorde ik ineens Elisabeth! Elisabeth! En zie ik hun staan, ik zeg tegen Petra; kijk nou wie daar staan! En ze hebben niet eens mijn naam onthouden in dat uurtje dat we gereisd hebben! Haha. En niet veel later staan ze weer naast ons om ons over te halen om de terug weg met hun mee te gaan. Tjonge jonge jonge, deze mannen zijn wel vasthoudend hoor, hihi, maar ze waren ook wel erg leuk en gezellig. En terwijl we deze mannen achterlieten, gingen wij het terrein van de grens overgang op. Eerst maar een stempeltje halen om Nicaragua te verlaten. Vervolgens een stempeltje om Costa Rica in te komen, even een drankje doen, een broodje eten, en vervolgens weer een stempeltje halen om Costa Rica uit te komen. Dan door naar Nicaragua en hier ons laatste stempeltje vragen. En deze man, had een heleboel vragen voor ons, waar we naar toe gingen, waar we gingen slapen, wat we gingen doen, hoe lang we in Costa Rica zijn geweest etc etc etc. En na elke vraag vroeg hij of we het zeker wisten. Uhm ja, natuurlijk weten we het zeker. Maar waarschijnlijk had hij wel door dat we een beetje aan het liegen waren hihi. Hij vroeg namelijk hoelang we in CR waren geweest en wij zeiden 4 uur. Maar als we de 2 uur hebben gehaald vind ik het al aardig lang, hihi. Maar gelukkig deed hij verder niet moeilijk en kregen we onze stempel en kon onze terug reis beginnen. Onze taxi mannetjes waren inmiddels al vertrokken, en wij konden rustig met de bus naar Managua.

Hier deed het busmannetje even een vervelende poging om ons op te lichten. Ik herinnerde mij nog van de vorige keer met Martin dat we zeker weten niet meer dan 80 Cordoba betaald hadden voor dat ritje. En toen dat leuke mannetje even 5 dollar ging vragen (120 cordoba), geheimzinnig deed over de prijs pp, en heel zachtjes praatte. En vervolgens deed alsof ik geen 100 cordoba had betaald terwijl ik hem die 3 minuten eerder had gegeven, schoot ik voor het eerst in mijn leven bijna uit mijn slof. Wat denkt hij verdorie wel niet, hij had de pech dat Petra en ik goed genoeg Spaans kunnen om tegen hem in te gaan, en daarnaast had ik het geluk dat een jongen achter mij bevestigde dat ik inderdaad al 100 Cordoba betaald had. Maar nog steeds was de prijs niet duidelijk. Uiteindelijk hebben we 80 Cordoba PP betaald, voor mijn gevoel nog wat aan de hoge kant, maar we hebben in ieder geval wel even lastig gedaan tegen die jongen, en hem niet zijn zin gegeven met die 5 dollar van hem. Hij is gek, en het irriteert me nog steeds mateloos dat Nicaraguanen altijd maar proberen een slaatje te slaan uit je. Dat ze denken dat je al het geld van de wereld hebt. Zo, ook nu heeft alle frustratie zich weer even geuit hihi. En kan ik weer verder met mijn verhaal. Zo rond kwart voor 5 ’s middags arriveerden we in Managua en wat een geluk hadden we dat we wederom met die vriend van Petra mee konden rijden naar Leon. En om 19;00 uur, na 13 uur gereisd te hebben waren we weer in Leon.

Ik was daarmee alleen nog niet thuis. Ik had Carlos al gevraagd of hij me misschien met de motor op wilde halen. En ik had het geluk dat hij met Mario al in Leon was, dus ik kon zo met hun mee terug rijden. Jaja, op zijn Nicaraguaans, gezellig met zijn drieën op de motor. En ook echt heel Nicaraguaans, doet het voorlicht van de motor het niet vlak voordat we op weg gaan naar Las Penitas. Dus heel gezellig, met zijn drieën op de motor, zonder licht, en met de kans op overstekende en los lopende paarden, en koeien. Ja ja, avontuur heb je in Nicaragua al in de kleinste dingen. Haha. Maar gezien het feit dat wij zonder licht, stapvoets reden is het allemaal goed gegaan, en kwam heel gezellig, 1 km voor thuiskomst, het licht ineens weer terug. Ja, het is en blijft natuurlijk Nicaragua, haha. Oh en ik vergeet even te melden voor de mensen die het niet weten, gezien het feit dat Nicaragua dichter bij de evenaar ligt dan NL, is het hier om half 7 ’s avonds zo’n beetje al donker. Vandaar dat we zo vroeg op de avond, het licht op de motor ook eigenlijk wel nodig waren haha.

Ja, en wat heb ik nu nog meer te vertellen. Oh ja Natuurlijk. De komst van die Lieve Marjanne. Die mij even een weekje kwam bezoeken. En dat bezoekje is tijdens een Skype gesprek even geregeld. Wat heb ik daar ook leuke herinneringen aan zeg, hihi. En wat ben ik blij dat Marjanne hier geweest is, en iedereen heeft ontmoet. En vooral, dat ik weer elk moment van de dag met haar kon praten, een week lang. In Nederland hadden we elke dag contact. Zelfs hier in Nicaragua toen ik nog in Leon woonde hadden we best wel veel contact. Maar daarna, werd het echt afkicken. Ik had geen Wifi meer in huis, en daar ging ons dagelijks contact. Maar goed, Marjanne was dus hier en volgens mij heeft zij best een goede indruk gekregen over mijn leven hier. Hoe de feestjes hier zijn, hoe je een dag kunt plannen, en alles binnen 5 seconden ook weer kan veranderen. Zo hadden we een woensdag een rustige dag gepland, maar toen we 5 minuten later de deur uitliepen om even bij Playa Roca te gaan zitten, kwam Carlos ons tegemoet of we misschien geen zin hadden om naar Isla Juan Venado te gaan, de Mangrove bossen. Ik had hem al verteld dat ik dit sowieso met Marjanne wilde doen. En hij kent hier genoeg mensen dus een boot en alles is zo geregeld. Dus een uur later zaten we in een bootje op weg naar de mangroven. Wederom helaas geen krokodillen gezien. Begin er inmiddels aardig aan te twijfelen of ze er nog wel zijn. Maar goed, na ons boottochtje, of nee tijdens ons boottochtje werd het plan gesmeed om een auto van een andere vriend te lenen en naar San Jacinto te gaan. Bruisende modderpoelen door de ondergrondse warmte van de vulkanen. Heb even geen andere woorden om het uit te leggen haha. En 2 uur later zaten we in de auto op weg naar San Jacinto. Heerlijk is dat, al die spontane uitstapjes.

Oohh wat ik trouwens helemaal vergeet. Toen we (Ricardo onze vaste taxi chauffeur en ik) Marjanne op gingen halen van het vliegveld, mocht ik op de terugweg het stuk van Leon naar Las Penitas terugrijden.. Yijijiji. Wat was ik blij, ik had al een paar keer tegen Ricardo geklaagd dat ik het autorijden zo mis, en dat ik mijn rijbewijs heel stom niet heb meegenomen en dus ook niet kan rijden hier. Dus op de terugweg, als we net buiten Leon zijn, parkeert hij de auto en stapt uit en zegt dat ik moet komen. Ik had geen idee wat er aan de hand was, bleef zitten, en keek hem vragend aan. Hij riep me nog een keer. Dus uiteindelijk stap ik uit, en bleek dat ik mocht rijden.. Yeaahhh.. 20 km, van Leon naar Las Penitas. Na een half jaar niet te hebben gereden, zat ik eindelijk weer achter het stuur, en wat voelde het goed. Enige nadeel is, dat ik het rijden nu nog meer mis, haha.

Tsja en wat hebben we dan nog meer. Het is inmiddels 22 mei, en ben al een paar dagen bezig met dit verslag. Heb inmiddels 3.972 woorden getypt. En moet mijn hoofd er steeds bijhouden dat ik geen Spaanse woorden tussen door typ. Owja dat herinnerd mij eraan dat de week dat Marjanne hier was, erg vermoeiend was in dat opzicht. Een week lang, constant schakelen van Nederlands naar Engels naar Spaans. Pfff, volgens mij had ik 3 dagen nodig om bij te komen en weer over te schakelen op gewoon Spaans. Maar het is allemaal gelukt, haha.

Op het moment hebben we net een leuk regenbuitje gehad + onweer. En ik zit heerlijk in mijn korte broek en hempje te genieten van een beker warme melk met honing voor mijn keel die wat opspeelde deze week. Dus ja, ik denk dat ik wel kan zeggen dat de winter hier begonnen is, haha. Samen met Carlos zit ik al een paar dagen elke avond aan een kopje warme thee met honing. En ik moet zeggen dat de kopjes thee steeds meer worden, dus wie weet, als ik straks terug kom naar Nederland ben ik misschien wel een echte Thee-leut, hihi.

Oh tsja dat brengt me op het volgende verhaal.. Terugkomen naar Nederland. Waar mijn officieel eerste datum 29 april was, had ik dat al veranderd in 4 oktober. En ik moet zeggen, dat ik de afgelopen weken al aan het ‘aftellen’ was. Verdorie, nog máár 6 maanden, verdorie, nu nog maar 5. En toen kwam de 4 al aardig dicht in de buurt afgelopen week. En bedacht ik mij, laat ik maar eens gaan vragen bij mijn (ex) werk, of ze misschien nog vacatures hebben in Oktober. Helaas was dit niet het geval. Dus ja, wat doe je dan, dan ga je nadenken, en rekenen, en voor de grap even op internet kijken wat een ticket naar Nederland tegenwoordig kost. Dit deed ik dus afgelopen maandag 20 mei. En jahoor, ik vond een heel mooi ticket. Enkele reis, voor een heel mooi prijsje. Op 15 december 2013. Ik ging weer rekenen, nadenken, alle ideeën naar papa gemaild, en gevraagd wat hij ervan vond. De volgende dag las ik zijn reactie. En die was zoals altijd weer geweldig.: Hahahahaha. Hij vond het blijkbaar erg lachwekkend, maar moedigde me verder ook aan om het te doen als ik het echt wilde. Zoals zijn Ome Jo altijd zei vertelde hij me: Als je geen spijt krijgt van het geld dat je uitgeeft, dan heb je het goed gedaan. Dus, 5 minuten later was het ticket geboekt. Weliswaar niet met 15 dec als uiterlijke datum. Want ik kon het niet laten om even verder te kijken, hihi. Dus nu is mijn terugvlucht op 23 december 2013, en kom ik de 24e aan. Leuk kerstcadeautje dacht ik zo, toch?

Natuurlijk kwam daarna een bericht van het werk. Dat er waarschijnlijk toch nog een vacature vrij komt in Oktober. Maar ja, ik had al geboekt, en ben nu erg blij dat ik nog bijna 3 maanden langer kan blijven. Wie weet wat er mij in de nu komende 7 maanden te wachten staat.

Een tattoo bijvoorbeeld, maandag 27 mei heb ik samen met Carlos een tatoeage laten zetten. We zitten allebei al maanden te ‘zeuren’ dat we er 1 willen, en eindelijk hebben we het nu gedaan. Carlos heeft er 1 op zijn arm laten zetten, en ik 3 vogeltjes op mijn voet. En ik ben er ontzettend blij mee, zit er zelfs al over te denken om hem uit te breiden met nog 3 vogeltjes, haha. En waarom vogeltjes zou je je kunnen afvragen. Nou vogels staan voor vrijheid. En vrijheid is voor mij al heel erg belangrijk. Ik wil graag net als de vogels kunnen gaan en staan waar ik wil. En soms als er een sterke wind staat zie je vogels in de lucht die nauwelijks vooruit komen. Of juist heerlijk meegaan met de wind. Dit stukje zie ik als, als je iets echt wilt, moet je er soms hard voor werken om je doel te bereiken, of je laat alles lekker gaan en je kijkt waar de wind je naar toe brengt. En de vogeltjes die ik nu op mijn voet heb, helpen me elke keer herinneren aan wat ik wil, en hoe ik het ga doen, wil ik iets en ga ik er hard voor werken, of ga ik kijken waar het schip strandt en zien we daarna wel weer verder.

De afgelopen 8 maanden waren super, natuurlijk waren er ook ups en downs, maar over het algemeen kan ik zeggen dat ik de afgelopen maanden ontzettend genoten heb, mezelf ontwikkeld heb en ontzettend blij ben dat ik deze stap heb genomen . Het leven hier aan het strand in Las Penitas kan soms ontzettend moeilijk zijn, of nou ja, moeilijk is een groot woord. Maar het feit dat er ontzettend veel geroddeld wordt, kan soms heel vervelend zijn. Las Penitas is klein, iedereen kent iedereen. Ik ken niet iedereen trouwens, maar de lokale bevolking kent elkaar natuurlijk wel. En hebben elkaar genoeg ‘nieuwtjes’ te vertellen. Door al dat geroddel, heb ik wel geleerd om dingen van me af te zetten. Ik weet hoe het zit, en als mensen iets anders denken, dan mogen ze daar lekker hun tijd mee verspillen zolang ze mij er maar niet mee lastig vallen. Maar het blijft wel lastig, als je ziet dat er over andere mensen weer een nieuwe roddel de wereld in is geholpen en je weet dat de helft er niet van klopt. Maar goed, over het algemeen gaan alle roddels het ene oor in, en het andere weer uit.

Nou ik denk dat ik nu wel even genoeg verteld heb. Volgende week ga ik weer verhuizen. Maar daar zal ik in een volgend verslag, over een aantal maanden wel weer wat over vertellen, haha :)