Corn Island & Bluefields....

Vrijdag 26 maart 2010 vertrekken we om 11 uur met een groep van 12 personen naar Managua, voor onze welverdiende vakantie naar Corn Island.
In Managua stappen we in een vliegtuigje voor, nou wat zal het zijn, ongeveer 30 personen denk ik. Deze vliegreis van ongeveer een uur. Ho wacht ik vergeet nog te vertellen hoe goed de douane hier op het vliegveld wel niet is, bij de 1 wordt de aansteker afgepakt, bij de ander niet, bij de 1 gaat het alarm af en hij/zij wordt gecontroleerd, bij de ander gaat het alarm net zo hard af en die wordt niet gecontroleerd, maar goed. Deze vliegreis van een uur was voor een aantal van ons een Hel. We hadden af en toe wat turbulentie en ik moet zeggen dat mijn maag ook niet bepaald lekker voelde toen we weer geland waren. Maar we hebben het allemaal gered.

Vervolgens, na onze voetjes weer veilig op de grond te hebben gezet, onze bagage weer in handen te hebben gaan we op zoek naar een taxi, die zoals in heel Nicaragua al snel gevonden was. Onze bagage stond, als we ze niet stevig vast hielden, al in de klaarstaande taxi’s. Na 3 taxi’s uitgekozen te hebben, de koffers in de kofferbakken gepropt te hebben, gaan we opzoek naar een hostel. Het eerste, die ons aangeraden was, had maar plek voor 7 mensen. Verder zoeken dus. Gelukkig waren de taxichauffeurs erg behulpzaam en het volgende hostel had wel plek. 3 kamers, met 2 twee persoonsbedden + airco! Helemaal goed dus. Nadat iedereen zich geïnstalleerd had in een kamer, was het genieten geblazen. De 1 gaat lekker zwemmen, de ander pakt een boekje erbij. Heerlijk. Je steekt de straat over, en je staat in zee, kan niet beter al zeg ik het zelf.
Al was het hier op Corn Island wel een stukje koeler. Overdag was dat wel lekker, maar ’s avonds, poeh, heb af en toe gewoon kippenvel gehad! Haha, dat wordt nog wat straks in Nederland.

Zaterdagochtend was ik al vroeg wakker, en heb ik super foto’s van de zonsopkomst gemaakt. (Met een aantal goeie tips van Rob, (vader van 1 van de studentes van de groep)). De zaterdag was verder een heerlijk relaxte dag. Een deel van de groep had zin om te fietsen en ging dus opzoek naar een fietsverhuur (jaja, je staat er versteld van wat er allemaal wordt gemist uit NL :P ) Zo heeft het andere deel van de groep dat niet ging fietsen, zich nog tegoed gedaan aan de kaas die Rob en Niels meegenomen hadden uit Nederland. Ik miste het fietsen en de kaas niet, en heb me heerlijk vermaakt met een dik boek, en wat crackers! Haha.
Zondag was ik ook weer vroeg wakker, en heb ik nog een keer de moeite genomen om wat foto’s van de zonsopkomst te maken, die uiteraard weer voor wat mooie plaatjes gezorgd heeft. Later zijn we wezen snorkelen. We gingen met een bootje de zee op, helaas werd ik tijdens het snorkelen in zee erg misselijk (zeeziek tijdens zwemmen?) en heb ik van de 3 plekken maar 1 plek gesnorkeld. Maar heb hier wel hele mooie dingen gezien. Had zelfs een zebravisje als vriend. ;) Na het snorkelen heb ik niet veel meer gedaan dan lezen en genieten.

Maandagochtend was ons laatste ochtendje op Corn Island. En 7 mensen (waaronder ik) gingen maandagmiddag door naar Bluefields, de rest ging terug naar León.
De vlucht naar Bluefields was nog leuker dan de vlucht naar Corn Island. Nu hadden we met z’n zevenen een privé vliegtuigje, en zaten we gelijk achter de piloten. Was weer een leuke ervaring. En vond het stiekem wel jammer dat de vlucht maar 20 minuutjes duurde, haha.

In Bluefields aangekomen, in 2 taxi’s op naar het hotel. Tijdens deze rit merkten we gelijk al dat Bluefields armer is als León. De huizen hier leken niet altijd op huizen, ook waren hier heel wat zwerfhonden.

Nadat we ingecheckt hadden, de sleutel hebben gekregen, de spullen op de kamers hebben gezet en een, let op, ‘Warme Douche’ genomen hebben, (Ja ik douche hier al meer als 2 maand met koud water :P, dus deze warme douche was een genot! Haha) zijn we met z’n allen opzoek gegaan naar iets waar we wat konden drinken/eten. En we kwamen uit bij een barretje, ‘la Ola’. Na onze drankjes en gebakjes genuttigd te hebben zijn we weer terug gegaan naar het hotel, en hebben we ’s avonds nog wat gegeten in het super geweldige restaurant van het hotel, waar de bier op een gegeven moment op is, ze de volgende dag geen jus ‘d orange meer hebben, vieze hamburgers, moeilijk doen met bestellingen, een veelte koude airco & een rookverbod, wat voor de rokers onder ons een klein probleem was, want ja, overal in Nicaragua mag je roken ;) Maar ja, ook dit hebben we allemaal weer overleefd ;)
De kamers/bedden in het hotel waren overigens wel goed, heb er heerlijk geslapen! Het enige nadeel was dat er regelmatig even een rioollucht voorbij kwam. Maar daar heb ik niet zoveel last van gehad.

De volgende ochtend, dinsdag, werden we om 8 uur opgehaald door onze gids, Saoul. Hij kwam erg zenuwachtig over, en liet een beetje een vreemde indruk bij ons achter. Maar later hoorden we dat het zijn eerste tour was, die hij organiseerde, en dat verklaarde dus ook zijn zenuwen. Onderweg naar de boot, kwamen we een zwerfhond tegen die we eerder die ochtend ook al op straat hadden zien lopen, nou ja lopen, hinken, zijn achterpoten werkten niet helemaal meer. Maar toen we dus later naar ons bootje liepen, liepen we langs de hond, die op de stoep lag en dat was zo zielig. Hij ademde heel zwaar, was meer kaal dan dat ie een vacht had. En we dachten dat hij daar dood lag te gaan, echt zielig. Maar goed, dat soort dingen kom je hier natuurlijk tegen.

De tour begon vandaag op Rama Kay, een eilandje. En ik heb me hier best wel verbaasd over de manier van leven. Hun huizen, zijn bij ons vergelijkbaar met fietsenschuurtjes, over het hele eiland lopen kippen, honden, en varkens los rond. Het water wordt uit putten gehaald, als je dus even back to basic wilt, kan ik je deze plek wel aanraden! Al hadden ze wel stroomkabels en heb ik ook ergens een tv zien staan :P haha.
Voordat we op dit eiland onze rondleiding kregen, werden er even verse kokosnoten uit de boom geplukt, en ik hou eigenlijk niet zo van kokos, maar deze kokosnoten waren wel ontzettend lekker hoor. Na ze eerst leeg gedronken te hebben, hebben we later de kokos eruit mogen lepelen. Errug lekker!!!! Vervolgens kregen we de rondleiding over het eiland, erg mooi en interessant. Na de rondleiding hebben we nog een overheerlijke verse dikke banaan gegeten. Het fruit is hier in Nicaragua sowieso al lekker, maar deze banaan was toch wel het lekkerst.

Na dit eiland gingen we naar het volgende, volgens mij genaamd ‘Green Hills’. Een super mooi groen eiland, met bovenop de bult een boerderijtje, en wat had je daar een mooi uitzicht. Super!
Hier kregen we onze lunch, deze was ook echt verrukkelijk. Gallo pinto (rijst met bonen) in de afgelopen 2 maand nog nooit zo lekker gehad als hier, op dit eiland. Een heerlijk visje erbij, en wat salade, mmmm. Ga die vis hier echt nog missen.. net als het fruit trouwens.
Na deze heerlijke lunch zijn we verder gegaan naar het mangrove bos, dit was ook weer een ervaring. Want de enige dieren die je zag, waren spinnen en mieren. Voor de rest zag en hoorde je er niks, het was op de wind na, doodstil. En dan loop je in een bos. Kun je toch niet voorstellen. Een bos hoort vol met dieren te zitten. Wij hoopten zelfs nog op apen, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld om alles dood te schieten en op te eten. Dus dan loop je daar in een bos zonder dieren, nou ja, een bos met spinnen en mieren.

Ongeveer een uur hebben we gewandeld door dit stille bos, daarna zijn we met ons bootje weer terug gegaan naar Bluefields, hebben we wat gedoucht, gegeten, gelezen en wat uitgerust. En niet te vergeten, vele discussies gehad, over allerlei onderwerpen. Erg gezellig dus. Maar ik ben toch maar beetje op tijd naar bed gegaan, want was toch wel moe, en de volgende dag hadden we weer een tour. De rest bleef nog even kletsen en bier en rum met cola drinken. Hoor ik de volgende ochtend dat ze serieus ‘gesport’ hebben ’s avonds laat, ze hebben er zelfs foto’s van, opdrukken, piramides maken, van alles. Ja, het blijkt wel weer, wat warmte, bier, en rum en cola wel niet allemaal met je kan doen :P

Maar goed, de volgende dag moesten we met al onze bagage klaarstaan, en zijn we met de taxi naar de haven gebracht. En dit was ook weer een aparte ervaring. We waren op 1 stelletje na de enige blanken. En de mensen zijn in Bluefields een stuk donkerder dan in Leon, dus wij als blanken vielen nog meer op.
Na een tijdje gewacht te hebben, en Saoul een aantal keer gestrest heen en weer zien lopen mogen we eindelijk ons bootje in. En wanneer iedereen zit, zijn zwemvest omheeft en alle bagage vast zit, vertrekken we. Het is een tocht van een uur, maar we gingen ontzettend snel en vlogen over het water heen. De kapitein manoeuvreerde de boot op hoge snelheid door alle bochten, dit met een bijna botsing tot gevolg. Hij nam 1 bocht iets te ruim en toen was daar ineens een redelijk grote boot, maar we werden nog meer verrast, want daarachter zat een nog grotere boot op sleeptouw, en toen dacht de kapitein eindelijk de boten goed genoeg ontwijkt te hebben, kwamen er nog 2 kleinere motorbootjes op sleeptouw achteraan, moest onze kapitein nog meer bijsturen. Het was even kielekiele, maar ook dit hebben we weer overleefd:P

En na dit uurtje gevlogen en gestuiterd te hebben over het water, kwamen we aan in Pearl Lagoon, of te wel, Laguna de Perlas, om maar even in de Spaanse sferen te blijven. Vanaf dit haventje zijn we lopend met onze bagage naar het volgende Hostel gegaan, Casa Blanca. Dit was echt even weer wennen, na onze luxe verblijf in een hotel met warm water en airco. Want bij Casa Blanca moesten we de wc en douche delen met alle andere kamers. En ze hadden ook nog eens geen airco of ventilator. (klink ik nu verwend? :P)
Maar goed, we hoefden hier maar 1 nachtje te slapen, dus dat was wel te doen. Na onze bagage gedropt te hebben, en even wat vocht hebben opgeslurpt zijn we weer terug gewandeld naar de haven. We zouden met de boot naar een eilandje gaan en daar de rest van de dag gaan vertoeven. We moesten van Saoul op tijd in de haven zijn, want dan konden we op tijd vertrekken. Zitten we uiteindelijk in haven, moet Saoul nog van alles regelen! Haha, zit je daar in een haventje, met 2 dronken mannen. De 1 schreeuwt van alles in het rond, dat hij rijk is en blablabla. Wel grappig om te zien, de ander bleef lange tijd achter ons staan, terwijl wij op de grond zaten. Dit was iets minder fijn, want we wisten niet wat hij ging doen. Gelukkig ging dit allemaal goed, en is de schreeuwlelijk door de politie bij de haven weg gehaald. Als Saoul alles geregeld heeft, mogen we ons bootje in, een mooi bootje voor ongeveer 10 personen schat ik zo. 1 Motortje. Prima.
Na een tijdje gevaren te hebben, komen we aan bij een of andere loods met allemaal mannetjes in van die leger/marine pakjes. 1 hield zelfs zijn geweer al vast. Deze marine mensen gingen controleren wie wij waren etc. Saoul had alle gegevens al op een papiertje gezet, dus wij konden mooi in de boot blijven zitten, met onze mooie gele zwemvestjes en rooie koppies. Volgens mij hebben die mannen wel wat lol gehad om ons, haha.

Nadat alle gegevens gecontroleerd waren, mochten we doorvaren. Saoul vertelde ons dat het wel wat hobbelig kon worden omdat er wat meer golven komen. Nou ja, is goed. Blijkt dat we over zee gaan! Zit je daar in een klein bootje, met 1 motor. Het begin ging alles goed, en viel het allemaal reuze mee! Maar op een gegeven moment werd de lucht wat donkerder, de golven wat hoger. En het was af en toe net een achtbaan met watereffecten, of een wildwaterbaan met achtbaaneffecten, het is maar hoe je het wil zien. Ik zat achterin en ben behoorlijk nat en koud geworden van die leuke actie, in een klein bootje de zee over! Haha. Gelukkig had Rianne een regenjas in haar tas zitten en was ze zo lief dat ik die mocht lenen. Poeh dat scheelt wel, ben nog nooit zo blij geweest met een regenjas! Haha.
De tocht was misschien wel wat risicovol, eigenlijk was het gewoon gekkenwerk. En zoals Rob zei; ‘Als ik dit van te voren geweten had, had ik wel 2x nagedacht’. Dan hadden we het misschien niet eens gedaan, maar achteraf was het toch wel een hele ervaring, en vonden we het nog wel leuk ook. Haha.
Maar goed, na deze wilde tocht kwamen we aan bij een eilandje. Een eilandje met jawel, echt waar, 1 huis. En wat kleine huisjes die verhuurt werden. Het huis was prachtig roze, net als alles eigenlijk op het eiland. Kun je het geloven, iemand heeft serieus een privé eiland in de Caribische zee, met een roze huis. Jaja, en die iemand, was een vrouw uit Engeland. En nouja nu ik er zo over nadenk was het misschien wel een beetje de vrouwelijke Kees uit ‘Flodder’ figuur, voor degene die dat programma kennen. :P
Na een paar uurtjes op dit eilandje vertoeft te hebben gingen we in hetzelfde bootje over zee weer terug. Nu hadden we de wind en golven in de rug en was de tocht een stuk rustiger, en saaier :P Wel hebben we weer een prachtige zonsondergang gezien vanuit de boot.
Het was dus al schemerig toen we aankwamen in de haven. Snel zijn we naar ons Hostel gelopen en hebben we hier nog wat gedronken, sommigen hebben nog wat gegeten, anderen gingen douchen. En vervolgens lag iedereen wel redelijk op tijd in bed. Mocht ook wel, want de volgende dag ging om 5 uur de wekker, we moesten om 6 uur in de haven zijn. Dit werd uiteindelijk kwart over 6/ half 7. Dus we hoefden ons niet te haasten donderdagochtend aangezien we allemaal wel al om kwart over 5 eruit waren :P
Toen we rond half 7 bij de boot kwamen, zat die al vol. En uiteindelijk moesten een aantal mensen eruit en mochten wij erin. Nou je wilt niet weten hoe dat voelt. Zoals ik al gezegd had, waren de mensen hier stuk donkerder, dus wanneer er een paar donkere mensen uit moeten voor een stel blanken, dan voel je je wel wat opgelaten en ben je bijna in staat om de volgende boot te nemen. Iedereen kijkt je aan, en je ziet ze haast denken, ja hoor die blanken mogen wel weer. Gelukkig waren er verder geen problemen, want Saoul vertelde dat de mensen die er voor ons uit moesten geen kaartje hadden. Dus eigenlijk zaten ze gewoon op onze plekken. Dat neem ik maar aan in ieder geval.
Deze tocht ging trouwens een stuk sneller, we waren ongeveer binnen 3 kwartier weer in de haven van Bluefields. Hier gelijk de taxi in, en op naar het vliegveld. Ingecheckt en gevraagd of we nog ergens wat konden eten. Het was 08;30 ondertussen. Als we om 10;30 terug waren mochten we nog even ergens wat eten. Dus wij weer in 2 taxi’s, opzoek naar een restaurantje, en dat is nou niet zo makkelijk zo vroeg in de ochtend, alles was dicht! Tot we uiteindelijk een restaurantje bij een hotelletje vonden, hier wat gegeten en gedronken, en om 10;15 weer richting het vliegveld, langs de controle en dan maar wachten tot het vliegtuig er is. We zouden vliegen om 11;10, maar ons vliegtuigje kwam maar niet, om 11;20 nog geen vliegtuig, pff, zit je de hele ochtend te wachten op een vliegtuigje dat te laat komt, leuk :P. Uiteindelijk om 11;30 eindelijk een vliegtuig, en gelukkig was ie voor ons. Kon ook eigenlijk niet anders, want we waren de enige op het vliegveld :P
Het vliegtuig was weer een privé vliegtuig, en we hebben weer heerlijk kunnen meegenieten van het vliegwerk van onze piloten. Nouja, iedereen was eigenlijk best wel moe, dus de meesten hebben de helft van de tijd geslapen :P
Na een uurtje vliegen landden we weer in Managua, hier werden we weer opgehaald door een taxi van Tierra Tours (de organisatie die alles geregeld heeft), wij hadden best wel zin in de Mac Donalds (Aangezien er maar 1 in heel Nicaragua is, en deze in Managua staat :P) Dus wij vragen of meneer alsjeblieft langs de mac wil rijden, blijkbaar wou hij dat niet, want of hij was zo dom en begreep het woord Mac Donalds niet, of hij deed alsof hij dom was zodat we niet langs de Mac Donalds hoefden. Uiteindelijk maar gestopt bij een tankstation, zien we later de Mac Donalds, dat was wel erg jammer, haha.
Maar goed, na onze terugkeer in León met zijn allen maar wat gegeten bij TipTop, een andere versie van Mac Donalds, maar dan met kip. Ook erg lekker!

Pff, zit nu al op 4,5 A4tje, denk dat dat wel genoeg is, of niet?:P
Ik heb er in ieder geval wel genoeg van, vind dit wel genoeg leesvoer voor jullie :P

Volgende week komt mijn vader, waar ik ontzettend naar uitkijk!!! :D

Maar ik denk dat het verslag van de tijd samen met mijn vader, mijn laatste verslag is, Ja, want het einde komt al in zicht. Nog maar 5 weekjes.
Maar goed, dat is van latere zorg. Eerst nog maar even genieten! :D

Liefs Liset