Cerro Negro

Hola Amigos y amigas!
Como estas?

Onder het genot van de harde muziek van mijn 'broer' (waar o.a. het hele blok van de buurt ook van kan mee genieten omdat de huizen hier heel 'open' zijn), een zacht briesje van mijn ventilator en een heerlijke Fresco (een lekker sapje die elke dag weer anders smaakt) typ ik op mijn kamertje dit reisverslag.

Het is hier nu donderdag 17;09 uur zie ik op mijn telefoon. Maar als ik op de klok van mijn laptop kijk, denk ik dat jullie al wel diep in dromenland zullen zijn, aangezien het al 24;00 uur is geweest en het morgen een gewone werkdag is.

Deze week zijn we begonnen met Spaanse lessen, erg interessant en erg intensief. Soms ben ik het even helemaal kwijt en als ik dan thuis kom en met mijn 'moeder' praat heb ik het idee dat alle informatie die ik geleerd zou moeten hebben, al weer verloren is gegaan.
Gisteren bijvoorbeeld, eerst kreeg iedereen van de groep van 8 tot 10 thuis les. En om 10 uur hadden we met alle professoren (leraren) en studenten in het Central Park afgesproken. Vanuit hier gingen we met z'n allen naar de overdekte markt achter de Cathedraal. Een markt waar ze allemaal fruit, groentes en vlees verkopen. Hier was het de bedoeling dat je samen met je leraar langs de groenten ging en zo de namen leerde. Ik had eigenlijk alle groenten en fruitsoorten dinsdag ook al geleerd, maar wist er niet meer zoveel toen ik samen met Juan (mijn leraar) over die markt liep.

Na de markt, zijn we naar de supermarkt gegaan. Hier samen met Alwin en zijn lerares en Juan wat onderbroeken lol gehad. En ook weer een aantal namen geleerd. Tenminste dat was de bedoeling. Ik heb ze alleen niet allemaal onthouden en moet ze nu nog gaan leren. Gelukkig had ik alles opgeschreven en kan ik in mijn handige mini-woordenboekje zo alle woordjes opnieuw weer opzoeken en de Nederlandse betekenis leren!

Woensdagmiddag 14;00 verzamelen bij CocinArte (de talenschool waar we les krijgen) MET dichte schoenen, lange broek, een shirt met lange mouwen, fotocamera en niet te vergeten GENOEG water.
Ik vond het veeeeeelste warm om me gelijk al zo warm aan te kleden, dus doe mijn schoenen+sokken in mijn tas en mijn vest ook maar. Mijn lange broek moet aan, want die past niet meer in mijn tas, naja vooruit dan maar.
Dan vertrek ik rond kwart voor 2, naar Lieke. Zij woont in hetzelfde blok en is eigenlijk mijn achterbuurvrouw. Samen lopen we in onze lekkere warme kleren naar CocinArte. Een wandeling van ongeveer 7 min. Onderweg komen we nog 2 los lopende paarden tegen en hopen we dat ze een beetje uitkijken hier op straat. Aangezien ze hier niet echt verkeersregels hebben volgens mij. (1 regel is dacht ik: toeteren bij elk kruispunt en gewoon doorrijden, andere auto's inhalen in smalle straatjes is trouwens ook geen probleem hier!!!!)

Jullie zullen wel denken, wat moeten ze met die warme kleding in een land waar elke dag de zon schijnt en het lekker warm is!?
Nou, we gingen naar de vulkaan Cerro Negro. Deze is, als ik het goed onthouden heb 800 meter hoog. En deze gingen we beklimmen en als je wilt, mag je er met een bord vanaf boarden. De weg naar Cerro Negro was erg mooi. Het pad was erg hobbelig en stoffig. Maar vanuit ons busje met redelijk goeie vering (wat ons verbaasde) hadden we prachtig zicht op de huisjes die hier stonden. Het waren huisjes van schotten, planken en platen, en het leek weliswaar op een mooie sloppenwijk. Alleen hebben al deze huizen een flink stuk grond. Waar koeien, geiten en varkens kriskras door elkaar lopen. De mensen halen hier water met tonnen die ze vervoeren op een kar met 2 wielen die vooruit getrokken wordt door 2 koeien. Een erg mooi gezicht. En terwijl in Leon veel mensen het paard voor de wagen spannen, zaten ze hier er hier gewoon op. Erg leuk om deze 'dorpjes' te zien.
Na ongeveer 28 km komen we dan eindelijk aan bij het begin van Cerro Negro. Hier konden we nog even naar de WC en moesten we onze naam in een boek schrijven. En de mensen die zittend van de berg af wilden boarden moesten hier even een board halen & betalen. Het bord was een lange plank met een touwtje waar je mee kan 'sturen'. In de auto hadden we zelf al de 'snowboards' meegenomen.
Toen iedereen uitgeplast, gefotografeerd en ge- oehh wat mooi en ge- aaaah wat een geweldig uitzicht, was moesten we de auto weer in. Een paar minuutjes rijden en dan ging de tocht beginnen.

Ondertussen zaten we als het goed is op 200 meter hoogte. Toen iedereen er klaar voor was, en alle borden op de rug, tussen de tassen geknoopt waren vertrokken we. Marieke en Rianne bleven achter. En zouden ons beneden opwachten.

Na de eerste klim van een paar minuutjes waren een aantal al buiten adem. En ja, ik ook. Het was best zwaar. Na ongeveer 15 min, werd ik ontzettend duizelig en trilde ik aan alle kanten. Na een halve fles water gedronken te hebben, en de crackers van Jaap in mijn buik zaten, besloten maar terug te keren naar Marieke en Rianne.
(Ik was de hele dag al niet echt lekker en deze inspanning van de berg beklimmen was net te veel). Ik baalde natuurlijk als een stekker, maar Jaap wist me toch wat op te beuren. Hij vertelde dat Marieke en hij in het begin ook 'ziek' zijn geweest, door alle veranderingen, ander ritme, ander eten, veel indrukken. En dat ging ook redelijk snel weer over. Daarnaast organiseert Jan (van Vapues Tours (talenschool)) een aantal keer in de week een uitstapje naar Cerro Negro, dus Rianne en ik konden in de komende maanden altijd nog een keer gaan.

Toen Jaap en ik bij Marieke en Rianne aankwamen, besloot Jaap om alsnog de berg te gaan beklimmen, alleen dan vanaf de andere kant, wel te verstaan, de super steile kant. Waar je normaal gesproken vanaf zou boarden.
Vol respect kijken Marieke, Rianne en ik hoe Jaap zijn tocht vervolgd en toch bijna bovenaan eindigt wanneer de groep op het punt staat naar beneden te boarden/rennen of rollen.

Ondertussen gaat de zon langzaamaan onder, en geeft het een ontzettend mooi uitzicht!

Wanneer het donker is, komt de groep allemaal zwart, vies, en bezweet, maar heel gelukkig naar ons toe. En het heeft Rianne en mij de bevestiging gegeven om ergens in de komende maanden alsnog de tocht te gaan doen.
Toen de tocht weer terug, langs alle mooie huisjes. En jawel, in elk huisje stond de TV aan een erg leuk gezicht.
Ook stonden groepjes mensen bij een kampvuur met elkaar te kletsen. Ik kreeg er bijna een vakantie gevoel van! Echt leuk!

Maar mensen, ik ga stoppen,
het is tijd om mijn vocht weer wat aan te vullen!
Hasta Luego!