Telica..

Daar lig je dan, zondagmiddag, 16;30 half gebroken op bed een verslag te typen.
Jeetje, wat was dit een zwaar weekend zeg! Maar wel een ontzettend mooi weekend. Veel gedaan/beleefd & gezien.
Ik zal even vertellen wat we allemaal gedaan, gezien en beleefd hebben.

Bill had 2 weken geleden ongeveer een aantal formulieren gekregen met activiteiten die we met de groep konden doen, en daar zaten hele leuke actieve dingen tussen. En met een groot gedeelte van de groep (10 van de 13) hebben we besloten om de actieve vulkaan ''Telica'' te gaan beklimmen, daar overnachten, lava zien, en weer terug.
Nou serieus, dit was 1x en niet weer. Niet met deze hitte in ieder geval.
We vertrokken zaterdag om 13;00 uit León. Mijn moeder van hier had ons al voor gek verklaard dat we weer 's middags een activiteit gingen doen, en dat we nu Telica gingen beklimmen was eigenlijk helemaal van de zotte. En dat ben ik nu HELEMAAL met haar eens. Ga niet in een land als Nicaragua 's middags een vulkaan beklimmen.
Maar goed, tegen half 2 geloof ik, kwamen we aan bij San Jacinto. De modderpoelen. Hier heb ik dus nog even foto's genomen aangezien de vorige keer dat we hier waren, mijn camera het niet deed. En nadat iedereen nog even weer dat prachtige modder aanschouwd had, ging de tocht dan echt beginnen.
Iedereen nog vol goede moed, inclusief de 2 Amerikanen die ons vergezelden; Eric en Brianna? Or something. Stapten we in stevige pas door het stof.
De groep bestond dus uit ons 10en, de 2 Amerikanen en 3 gidsen. 2 van Tierra tours, en bij San Jacinto kwam er nog een broer van 1 van de gidsen bij.

Na ongeveer een half uur lopen moesten we toch echt naar boven. Dit op het heetst van de dag.
We liepen bij deze (achteraf kleine) klim al in 2 groepen. Ik liep bij de voorste. En toen we op de andere groep gingen wachten, was ik kapot. Ik was duizelig en stond eigenlijk op het punt om niet verder te gaan.
Bij de andere groep dacht Jazmin hetzelfde. Zij was ook totaal niet lekker en wilde ook eigenlijk niet verder.
De gids die bij ons liep, ging naar de andere groep. En vlak voordat hij terug kwam, had ik net tegen mezelf gezegd, ik ga door, maar loop gewoon in mijn eigen tempo. En toen kwamen Bill en de gids net weer bij onze groep en vertelde Bill dat de gids zijn andere broer had gebeld, en die kwam nu met paarden. Voor Jazmin en mij. We moesten dan nog wel het laatste stuk lopen. Maar konden we het middenstuk in ieder geval te paard doen. Aan 1 kant heel erg opgelucht dat we te paard verder mochten, en aan de andere kant balend van mezelf dat het weer niet ging, wachtte Jazmin, de Spaans sprekende broer van de gids, en ik op de andere broer.

Toen die gearriveerd was met 2 paarden + een veulentje werd de bagage die de groep anders extra mee moest sjouwen (Slaapzakken, tenten etc) heel handig aan het zadel vastgemaakt. Toen mochten Jazmin en ik gaan zitten. Ik dacht eerst dat wij mochten zitten, en dat de jongens gingen lopen. Ik zei het tegen Jazmin en die vroeg het gelijk aan 1 van de jongens. En toen die net vertelde dat ze beide bij ons achterop gingen. Zat de jongste broer al bij mij achterop.
Daar zat ik dan, voor het eerst in toch wel een aantal jaren weer op paard. Echt super was dat. De jongen die bij mij achter op zat, kon alleen maar Spaans, en had hele verhalen. Legde van alles uit over de omgeving en de planten. Maar goed, zo goed is mijn Spaans nog niet, dus heb de helft niet begrepen. Haha.

En zo reden we door de prachtige omgeving. Bult op, bult af, tussen struiken en planten door. Wij voorop, gevolgd door het veulentje, gevolgd door Jazmin en haar Spaans sprekende broer van de gids. Dit was echt super mooi, heb ontzettend genoten van het uitzicht.

Na een tijdje zag ik 1 van de gidsen. De jongen was van het paard afgesprongen en ik reed nu alleen richting de groep. Hier aangekomen, de paarden weer verlost van al het gewicht. Moesten Jazmin en ik toch echt weer verder lopen.
Maar de temperatuur begon al te zakken, dus dat was wel goed.

Een aantal van de groep, die wel alles gelopen hadden waren ook bekaf. En serieus, ik heb echt respect voor de mensen die alles gelopen hebben in die hitte. Want het was echt zwaar.

Nadat de broer met de paarden weer weg was, zei de gids dat we in 2 groepen gingen. Een groep die het liefst in hoog tempo omhoog klautert en 1 groep die het wat rustiger aan doet.
Jazmin en ik zijn voor de zekerheid maar bij de laatste groep gegaan. Samen met Jorien, Alwin en Rianne. We klauterden, op ons 'gemakje' naar boven voor zover dat op een gemakje kan. Om de zoveel meter even weer een pauze inlassend, kwamen we stukje bij beetje steeds hoger. Het uitzicht was serieus prachtig, en de paadjes smal en stoffig. Iedereen was vies en moe. Maar na veel geklauter, gezucht en gesteun van een aantal zijn ook wij, voor het donker werd, aangekomen op de plaats van bestemming.

Onze plaats van bestemming, een heel mooi stukje grond, met struiken, rotsen en gras. Lag vlakbij de krater van Telica. En nadat iedereen wat schone kleren aangetrokken had, de tenten waren opgezet, het vuur was aangemaakt en de koffie in de maak was, zat iedereen gezellig rond het kampvuur wat te eten.
Nadat de koffie klaar was, en alle liefhebbers een heerlijk bakje sterke koffie hadden gehad. Zijn we in het donker, over de rotsen Telica nog verder opgeklommen. De gids ons op een gegeven moment vragen om te wachten, zodat hij de rand kon inspecteren, mochten we verder komen. We mochten niet te dicht bij de kant komen en als we foto's wilden maken van de lava beneden, moesten we op onze buik gaan liggen en zo voorzichtig over de rand kijken. Dit was echt super! De lava wilde niet op de foto, maar ik zal het beeld niet meer vergeten. Na een tijdje echt op de vulkaan te hebben doorgebracht moesten we weer naar beneden klauteren. Echt een gevaarlijk iets, met al die los liggende keien. Maar op 1 val na van 1 van de groepsleden is iedereen veilig beneden gekomen.

Toen met z'n allen nog gezellig bij het kampvuur gezeten, wat gekletst en gedronken. En tegen 22;00 uur ben ik maar naar 'bed' gegaan. Ik sliep samen met Jorien, Jazmin en Alwin in een tent, en we lagen op een slaapzak, onder een dun dekentje. Nu was het gelukkig niet zo heel koud, ik heb het eigenlijk alleen maar warm gehad met mijn lange broek, sokken en hempje. Maar het lag niet echt heel comfortabel op dat dunne slaapzakje.
En na veel geklaag van Jorien en Alwin, (dit is toch geen 'kamperen!' dit is kramperen! En 'oh ik heb het warm, oh ik lig niet lekker! Waar is mijn kussen! Etc etc) en veel gelach van Jazmin en mij, werd het dan eindelijk rustig in ons tentje. En heeft iedereen wel is waar, wat slaap kunnen pakken.

En wonder boven wonder stapte ik zondag redelijk goed uit de tent, geen last van mijn schouders/rug of knieën. Nou ja, een beetje misschien.
Het was tegen kwart over 5, half 6 en ik hoorde Bill en Clarie al praten, dus heb me maar bij hen aangesloten want slapen kon ik toch niet meer.

En langzaam aan werden er meer mensen wakker.
Toen iedereen wakker was en wat gegeten had, mochten de liefhebbers met 1 van de gidsen mee nog een keer de krater op. Want nu met daglicht heb je natuurlijk een super mooi uitzicht.
Er gingen maar 3 mee, de rest ging hun krachten sparen voor de terugreis.
Gelukkig was het bewolkt, al begonnen we om half 8 al wel te merken dat het aardig warm aan het worden was.
Om 8 uur zijn we dan ook vertrokken. Deze keer liep ik bijna voorop, en ging het super. De warmte viel ontzettend mee en het naar beneden klauteren was gemakkelijker dan omhoog. De gids vertelde ons voor we vertrokken dat als we snel liepen, en weinig pauze namen, we voor de hitte weer bij de modderpoelen konden zijn. En die gedachte heb ik niet meer uit mijn geheugen gewist.
De hele tocht liep ik bijna vooraan. En het tempo was redelijk vlot. Maar het ging goed. En ik bedacht me, als we nog een keer een vulkaan gaan beklimmen, dan doen we het 's ochtends, en niet 's middags. Want met die warmte, dat is voor mij, echt niet te doen. Ik kan toch redelijk goed tegen warmte. Maar een vulkaan beklimmen, gaat wel erg ver, haha.

De heenreis duurde iets van 4/5 uur, en de terugreis, 2,5 uur ongeveer. Ging een stuk gemakkelijker en sneller dus.
Het was zwaar, en dan heb ik nog niet eens alles gelopen. (Moet je nagaan hoe zwaar het was voor de mensen die wel alles gelopen hebben! ) Maar het was wel een super ervaring, en ben blij dat ik het meegemaakt heb!

Nou, dit was wel weer mijn avontuur voor dit weekend!
Tot een volgende keer zou ik zeggen!